Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 115

[p. 576]

Walter Haesaert / Gedichten

Naar het najaar

Ik zie de mist verbeten kruipen
langs de wortels van het licht,
zijn adem was hem dagen voor.
Hij drinkt de zachte stammen leeg

en fluistert in de tuinen van weleer.
Hij is mijn vriend. Zijn trage
rug verbergt een late bloem,
de scherpe geur die paarden dragen.

En als het moet dan wordt
hij regen, ademtocht, gesloten boek.
Ik woon met hem of is het slapen,
verstilde kamer voor een laat bezoek.

's Nachts gaat zijn stem zichzelf
te buiten, lokt hij de bomen
uit hun desolaat gewelf,
het koele vee wordt gras,

de huizen worden water.
En langs een droom verdwijnt
het laatste licht. Hij is mijn
vriend. Het najaar komt pas later.

[p. 577]

Nu komt de tijd

Nu komt de tijd dat ik de bomen
nader, 's nachts als de wind me ziet,
als koeien zich ballen tot vuisten,
het gras ruikt vreemd en donkergroen.

Soms kan ik als kind de zon verklaren,
het kloppen van de spechten nog eens overdoen,
de wolken drogen en als bloem bewaren.
Soms beeft mijn hand, ik geef het toe.

De vogels spreken stotterend van later
als het water bijna vloeibaar wordt.
Ze hebben zich ontkleed, hun nest verduisterd.
Ik draag verloren pluimen op mijn hoed.

In de vochtige tuin van de avond
was mijn huis een bloedrood dier
met weke lippen die zich sluiten rond
de prooi: gelach van kinderen, een dwaze

droom, dat stukje leven in een jas verpakt.
Ik vlucht, de mensen kijken met gestrekte vinger.
Dit is de tijd dat ik de bomen nader
's nachts als de hoge wind me ziet.