Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 115

[p. 481]

Dietsche Warande & Belfort 115e Jaargang Nr 7 september 1970

Pieter Geert Buckinx / Gedichten

Pelgrimage

Zij fietsten langs de meidoornhaag
de slingerheuvel op naar Wintershoven.
De zon hing uit te doven achter de veldkapel
maar sprong nog even langs de rinkelbel
over haar vingers, terwijl hij zei: ‘kleine prinses,
hier is het dat ik u heb liefgehad,
een glanzend berkenblad viel op uw schoudergoud
en waaide dan over het koren
als een vogel zonder vleugels.’

Daarna, aan de klaagmuur van de kerkdeur
stonden zij roerloos bij de grafsteen
waarin de naam van een kind gebeiteld werd.
Het deed pijn. Hemel en aarde raakten elkaar.
Maar zij beefden niet. Biddend stonden zij daar:
twee boetekaarsen in het kraken van de avond.

Later, langs de kronkelbeek, waarin de molenwieken
het water naar de diepte joegen,
reden zij huiswaarts toen het donker werd.

[p. 482]

De winter wordt kouder

De winter wordt kouder en uw ogen
worden stiller onder de natte wimpers,
maar mijn handen beven niet in de nachtelijke klaarte,
want niets werd gedoofd
in het landschap van dons en zijde.

Wij worden nooit ouder dan twintig jaar.
Uw lichaam heeft dezelfde geur
als toen in die maannacht
in het voorjaar der tijden.

[p. 483]

Een vogelkreet in de morgen

Een vogelkreet in de morgen
door de duizeling van mijn slaap.
De zon springt in de spiegel
en kaatst haar goudglans
over uw fiere schouders.

Mijn lippen bewegen nog niet
maar mijn hand strijkt over uw haar
als plots mijn blik in de spiegel
die goudglans ontwaart op uw schouders
dan hoor ik die andere stem:
zo oeverloos en glanzend
zal de bruidsnacht zijn
in mijn koninkrijk.

[p. 484]

Niemand kan het verklaren

Niemand kan het verklaren,
maar ik kan het raden, bijna betasten,
zoals de blinde de vleugels van het licht
betasten kan
en de aanwezigheid van de geliefde
in de stilte als het donker wordt.

Ik kan het raden, bijna betasten,
als de twijfel mij uitholt
en de aardse adder mij met blindheid slaat,
als in een bliksemschicht
kan ik het raden, bijna betasten,
wat niemand verklaren kan.

[p. 485]

Gij en ik

Soms, een zeldzaam ogenblik,
herkennen wij elkaar
in het marmervlak der eeuwigheid: gij en ik.

Al blijft gij binnenwaarts, ik hoor uw stem
die mij beroert in bloed en been.

Verstrengeld met de wereld
en de ruimte om mij heen,
maar los van honger en gewicht
schrijf ik, een zeldzaam ogenblik,
de woorden neer van het volmaakt gedicht:
Gij en ik.