Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 115

[p. 401]

Dietsche Warande & Belfort 115e jaargang nummer 6 juli-aug. 1970

Rene Verbeeck / Gedichten

Er stonden barre winters

Er stonden barre winters
tussen mijn handen en haar vlam

holle dagen en nachten
vielen door de tralies binnen

mijn tong, die zoete gezellin
liet mij alleen en zong niet meer

droefheid om mijn lieveling
en zoveel vormeloze golven
sloegen door mij heen

verloren.

nu rollen mijn tranen niet meer
in de vallei van het verleden

die zijn reeds lang verdampt
en naar de regenboog gestegen

maar de laatste heeft zich vastgezet
en stolde in mijn borst

een droeve diamant.

[p. 402]

Gezicht van mijn vrouw

Gezicht van mijn vrouw
schoon huis om in te wonen

de nacht daalt uit uw haar
en op de vloer van 't voorhoofd
gaat hij dansen met de zon

hier is het vlees verwant
met wat geen stof meer is

edele en voldragen
harmonie van jeugd en jaren
lees ik in uw trekken
hoor ik op uw mond

en de ziel van 't levend water
spreekt mij in uw ogen
van genade die mij wast
van wat ik ooit u heb misdaan.

Dit is een nacht

Dit is een nacht die gist en kiemt -

gij straalt met huid en haar
magnetische golven naar mij toe

en 't overdags elkaar bejegenen
met gebaren van geest en licht
zoekt zijn voltrekking
in de schachten van de nacht
aan de bron der levende olie
waarop wij drijven en branden
één vlam

als 't lichaam daagt nog uit
en temt en daagt weer uit
wat van de leeuwejaren
nog leeft en hunkert in ons bloed.

[p. 403]

Wij waren

Wij waren golvende verwarde wieren
in 't lenige water van het duister

doken naar de bodem van de tijd
in d'oceaan van 't ancestrale bloed

en lagen warm omsloten
in de vochtige vliezen van de nacht

alles was in ons verzameld

en ook de maan
was nog van vlees en bloed.

De zwarte vogel

De zwarte vogel
strijkt vaker neer
en zit ons zwaar op 't hart.

gij die ons hebt gemaakt
om mens te zijn
als man en vrouw in énen

help ons uw wet voltrekken
tot in de hoogste nood:
werp elk van ons
niet op zichzelf terug

laat ons dan samensmelten
in één vonk
en zinken in het bed van as

of als het zó niet wezen mag
laat huiveren ons
tot in elkanders merg

en aan elkander vriezen
tot één vlok
en zinken in het bed van sneeuw.

[p. 404]

Hoor ze vermanen

Voor Pol Le Roy

Hoor ze vermanen, de koudgebakerden
die van de minnaars orakelen:

wie in de nacht van het bloed hebben geleefd
hun keel zal knetteren van dorst
hun merg zal koken in zijn pijpen
in deze wereld reeds, in deze hel
waar het vlees zich aan het vlees verwoest.

ze zeggen nog: de dood kruipt mee in 't bed.
- maar hebben zij dan nooit gezien
het welvende vlees der moeders van morgen
en de kinderen zo fris van de dauw der geboorte?

zij hebben nooit geproefd
d'uitmuntende spijzen van de liefde
gekruid met gevaren en angst voor het zwaard
dat altoos dreigend hangt
boven de zalige knoop van man en vrouw

en wat vermoeden hun brein en ingewanden
van d'opstandige gist van het verlangen
en de dorst naar de melk der voldragenheid?

hoor ze vermanen, de koudgebakerden
die rusten in vrede, lijf en ziel gebalsemd

en reeds gekatafalkeerd.

[p. 405]

Gij die uw minnaars

Gij die uw minnaars, heiligen en helden
laat rijden op een vurig paard

wat wild nog is in mij en haar
dartel en vermetel
houd het immermeer in stand

dat met het stijgen van de jaren
onze ziel niet oud mag worden

laat haar een springvis blijven

het is zo droef om aan te zien
wanneer van ouderdom een ziel
het lichaam scheef en krom trekt.

[p. 406]

De winter komt

voor P.G. Buckinx

De winter komt
de naakte bomen kraken

rebels springt op het bloed
het wil geen koud koraal zijn

en dat is goed -
maar al zijn vlammen slaan
neer en stikken
in een zwavelwalm van zorgen

wanneer een stem ons zegt
in 't brandend braambos van onz' aders
dat voor de kou
er beter brandhout is dan 't lijf.

Ach alle werelds vuur
heeft vleugelen van as.