Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 115

[p. 289]

Max van Leeuwen / Gedichten

Poëziebladeren

De herfst geeft poëziebladeren uit
onder eigen beheer. Bomen zetten daarbij
een boom op met overslaande stem
van kraaien nog als enig kruingeluid.

De wind beschrijft het nawoord met
zulke blanke verzen dat een hofstee
aan de einder er steenbloot van staat
en het rookhemd hapert aan het hoofd.

De herfst moet op elke bladzij kleur
bekennen en zozeer ga ik in het lezen op
dat een uitroepteken van herkenning

zich uitrekt van de regen in de drop.

Wat groeit naar afscheid raakt
van lieverlee buiten de deur.

[p. 290]

Ter ere

De sneeuw is de dwaal
over het altaar de aarde
de bomen zijn kaarsen waarvan
er een brandt van de maan,

hagen zijn vingers saamgevlochten
met ouderwetse witte rozenkransen
waarvan de kralen verschuiven
op het fluistergebed van de wind.

Onder de dwaal van het altaargesteente
rust zacht berustend ter ere
en nagedachtenis een splinter

uit het verdeelde gebeente
van godweet welke martelaar
en welk een winter.