Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 115



[pagina 261]
Mark Dangin / Een nieuwe wereld I Er is geen water dan het verdriet van het meisje, geen vreugde dan de wolken, de regen, en het lied. Een man gaat slechts door het bos van stilvallende huizen.
II Luidop lachend, vrolijk de ganse stad. Op een stoep breekt een vrouw haar woord, een man loert naar boven, een hemel, nooit angstiger dan deze mens.

[pagina 262]
III De bloemen dragen geen vruchten in de herfst, een mens geen naam, een vrouw geen kind. Alleen de wind in een hemel van vogels, de herfst langst het smalle pad, het water. Wie lacht zonder woorden?
IV Op de weide, onze eerste god. Hij maakte ons gelukkig met zijn vingers, een gezang van gebrekkige herders, en de zon, bijna geluiden loslatend. Wij stonden er, onze ogen gericht naar een verre, een onzichtbare horizon, onze handen strelend een liefste, een meisje dat nooit kwam. Zwevend met de wind, een gedode vogel, een kogel in ons hart. De kreet, een langgerekte gil, de mooie vrouw, ons sprookjes voorhoudend, noemt zich gelukkig als een dag vol rozen.