Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 115

[p. 246]

Paul vander Schaege / Dertig en herfst

Dit is mijn najaar geworden.
Ik praat met verpuinde woorden. Ik rafel
aan alle randen van zin en zenuw uit.
Gedichten klimmen naar mijn keel
met dit brak water; zeggen mij:
herinnering en zompen en lemmers van lis.
De zon die bleef na de verkorte zomer
is mes, is zeis.

Nu wil ik het hart zijn in de vrouw,
een bloem die ik ook nooit kan kopen
dan met, uiteindelijk, doods blauw.

Ik ren in mijn kennel, mijn najaar.
Ik laat mijn hond, de loopse teef
de ratten vangen aan de beek
en voel me kuis.
Een heldere Pilatus. Ik zet een val
over de loopgang van de mol.
Tussen nacht en ochtend ondergraaft hij de bloemen.
Ik voel me kuis.
Ik voel me water, koel voor het bevriezen.