Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 115

[p. 181]

Stefaan van den Bremt / Gedichten

Dood Punt

Ik schuil in taal. Woorden
rijzen rechtopstandig op de blinde
speerpunt van mijn zinnen.
Ik folter en aanbid ze
in een afgoddelijk gericht.
Ik breek hun schaal.
Ik kerf een totempaal
tot hun gekarteld teken.

De dag verzuilt.
De tijd staat heidens stil.
De zon telt koppensnellend zijn trofeeën.
Ik wordt een opgezet dood dier.
Ik ben niet hier. Dit is
mijn stoffelijke overschot.
Ik tuimel in een valkuil
in de wolken.

[p. 182]

Signalement

Dit is mijn enige volstrekte daad:
dat ik geboren ben.
Waarbij ik ongetwijfeld
schreeuwde als vermoord;
zoals het hoort.
Nadien gaf men mij namen.
Of ik alsnog dingen deed sindsdien
door eigen toedoen, is mij niet duidelijk.
Ik weet: ik leef: dit is van mij.
Zodoende heb ik leren zwijgen.
Ik kan zelfs zwijgen als ik spreek.
Ik ben niet eens meer in mijn eigen
woorden als ze je bereiken.

Het is geen gein:
Ik ben niet hier. Er is
van bij 't begin
dit grandioos misverstand.
Zeg mij zijn zin.
Ik wacht nog steeds op het appèl
waarop ik mij aanwezig meld.
En schrijf, in afwachting,
wijl ik verblijf
ondergetekende, met alle achting.