Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 114

[p. 641]

Dietsche Warande & Belfort 114e jaargang nummer 9 november 1969

Anton van Wilderode / Het dorp van mijn jeugd

Landschap

In trage lijnen ligt het landschap verder

met vierkanten gevarieerde groenen.

Een paard loopt op zijn zwarte overschoenen

de weide stuk tot aan de draadversperring.

Daar staat het melancholisch uit te kijken

naar andere weiden wilgebosjes water,

een eeuwigheid doodstil naar verdere paarden

die onherkenbaar aan elkaar gelijken.

[p. 642]

Paard

Een liggend paard is een gevallen boom
log achterover met ontblaarde manen,
de ronde ogen groot genoeg voor tranen,
de kop getemd en roerloos ingetoomd.

Soms als een windruk loopt een zenuwtrek
door de vier dunne takken van de poten
maar wordt in de vier hoeven opgesloten.
Het bloed klopt zichtbaar in de zachte nek.

[p. 643]

Zondag

Hoeven in de zondag verzonken
met slapende honden en hanen.
Het paard met doodstille manen
een standbeeld tussen de tronken.

Twee blauwe blinkende pauwen
parmantig over de rijen
klinkers en ronde keien.
Het paard is twee stappen ouder.

[p. 644]

Herfst

De mist in vormeloze vlokken
en rafels uit elkaar getrokken
hangt in de dennen als een rook
van treinen die sinds lang vertrokken.

Een fraaigekapte koningsvaren
zwemt op de vliezen van zijn blaren
tegen de mistwolk op en schudt
de druppels uit zijn groene haren.

[p. 645]

Het echtpaar

Bij een tekening van René de Lannoy

Hij ziet de wildernis van serre en stallen,
de vogels uit een vaag tumult van takken
als zwarte lobben zaad onhoorbaar vallen,
de rug van katten op de ronde daken,
een kolk van rook die opsteekt uit de schouwen
en voor de koude verticale vensters
de leuning van een stoel, gereedgehouden
om langzaam te verkleumen en te sterven.

Zij denkt aan vloeren die geschonden slapen
met eeuwenoude kiezel in de reten
met kleine spiegelplassen van het water
dat na de schuurbeurt altijd wordt vergeten,
de vlekken op de plint, het grijze linnen
dat geurt van gras en lange voorjaarsregen,
de mand met wollen kousen voor de winter,
de appels op de zolder, beursgelegen.

Hij weet het vee gevoed gestrooid gemolken
een trage zondagmiddag van herkauwen
van lieverlee verzonken in de polken
van hooi en donker, veilig voor de koude,
de bandhond tussen twee geleegde teilen,
de kippenhorde vormloos op haar stokken,
het paard in slaap een berg van zwarte zijde,
en alle deuren in het slot getrokken.

Zij kent op het plankier de kinderpassen
terug van school terug van wandelingen
van jaar tot jaar bedachtzamer volwassen,
de plek aan tafel kruimels koffieringen,
de stemmen die hun helderheid verliezen
en soms als vogels met elkander vechten,

[p. 646]

 

de wegels naar het dorp achter de vlieren,

 

een leven van ontvangen en onthechten.

 

 

 

Tezamen oud. De stoelen saamgeschoven,

 

de hoofden doodvermoeid elkander tegen,

 

de oude woorden binnenwaarts gesproken

 

en op zijn brede lippen tóch verzwegen

 

maar zij gelooft het wel, met warme ogen,

 

want hij is daar en trouw gelijk de avond.

 

Haar halssnoer is van tin en ingetogen,

 

haar hand verzamelt rust en overgave.