Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 114

[p. 161]

Dietsche Warande & Belfort 114e jaargang nummer 3 maart 1969

Rene Verbeeck / Gedichten

De hoge zomer wankelt

De hoge zomer wankelt
uit zijn evenwicht.

hij strompelt met ons
over zijn laatste bloemen en vlinders.

bloemen en vlinders adieu
ik weet wiens handen beven
in de bladeren van de herfst.

ik weet wie ik verraad
wie ik vergeefs bezweer
in dit schrijvend ritueel.

nog lacht de wijn
in mijn zweeflustige mond
maar de lendenen wegen zwaar.

ik weet, ik weet wiens handen beven
in de snaren van het laat plezier.

[p. 162]

Natuur zal bewaren

Natuur zal bewaren
al de geuren die van haar vertellen
daar heeft ze papavers, hars en humus voor

aardbeivlees en noten
voor de smaak die 'k op haar lippen proef

huppelende heuvels voor de
lust die opspringt onder haar keel

voor 't gonzende klimaat van haar bloed
de zomer met zijn hete korven

en de bladerval voor 't ritselen
van haar kleren langs haar leden.

maar zoals haar stem dàn in haar ogen staat
kan de zon in het bergmeer
noch vogelzang in het azuur verbeelden.

dàt is een hemel die hier op aarde
met haar verloren gaat.

[p. 163]

Waar drijft gij naartoe?

Waar drijft gij naartoe?
laat de maan even los
die u betoverde en uw bloed
in stonden heeft ontbonden
en wees van mij
wees van ons beiden en uzelf.

want weldra schuimt de morgen
weg in de dag
en gaan de daken rood blaffen
op de horizon.

de dag is een bedrieglijk wad
tussen nacht en nacht
en de geschiedenis
maakt al te veel bombarie
naar liefdes zin.

proef met mij het hart
van de donkere papaver
diep in het vlees

daar staan de tijden stil
in 't eeuwig nu
en is de nacht volkomen.

[p. 164]

Onstilbaar, onvervulbaar

Onstilbaar, onvervulbaar
is het verlangen van de gelieven

ook diep in de plooien van de nacht.

o konden ze daar om te dromen
in elkanders ogen overstappen
in elkanders voeten wandelen in de slaap

zij bleven dan altijd ineen
na liefdes hoge tij
als vlees en bloed verebben
en de geest zinkt als een steen.

maar dat is mensenkinderen niet gegeven
zomin als een warme dood te zamen.

[p. 165]

Op deze helling van het leven

Op deze helling van het leven
leert alles mij de tijd te meten aan 't verval

ook gij, zo heerlijk in uw vlees gekleed.

er is geen scherper pijn
geen feller strijd

er zijn gedachten waaruit balsem vloeit
maar van herinnering schrijnt heet het bloed
en 't geloof is een in 't nauw gedreven hert
dat beurtlings voorwaarts rukt en deinst.

ach, is het d'aloude lepe slang
of een engel die fluistert in mijn tong:

ook aan de toekomst werkt de dood
en de jaren brengen ons nader
tot wat na ons voor eeuwig blijven zal?

[p. 166]

In het wordende gedicht

In het wordende gedicht
een zalig uur gezeten
naast het stromen van de tijd

door d'antieke tegenspraken
niet langer meer verscheurd
vrij als de wind die waar hij wil
waait door dag en nacht

windharp zijn.

noem het opium schuiven
noem het vluchten in woorden
zonder waarom en waarheen
in schuiten van schuim
op de dooddiepe zee

ìk noem het geloof:

het eeuwige
is ons in momenten soms gegeven.

[p. 167]

Als kinderen leefden w'in de woorden

Als kinderen leefden w'in de woorden
die hadden toverkracht en vleugels.

zij namen ons mee, wij zweefden
langs de bronzen banen van de klokken
naar Bagdad en naar Rome

die lagen in ons open rijk
waar alles mogelijk was
en afstand was noch tijd.

maar de woorden werden langzaam dingen
en dingen hebben hun plaats en gewicht

zijn niet langer één met ons
laten ons staan in de kou.

alleen hun namen hebben wij nog
die klinken tegen hun buitenkant

sesam! sesam!
maar binnen blijft het wonder dicht.

[p. 168]

Met de jaren heeft het bloed mij geleerd

Met de jaren heeft het bloed mij geleerd
dat het schuim van het hevige leven verwaait

dat de tong van wie niet luisteren kan
geen wichelroede is

dat diep onder het woud van de geluiden
waar wij verloren in lopen
de ziel terug in het oerzwijgen moet duiken
dat wacht op een stem

in de buiken van de bronnen
in het leven dat kiemt in aarde en vlees
en in de vrouwen die stil hun melk aan 't maken zijn.

dààr eerst krijgt de vruchtbare stilte het woord.