Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 111

[p. 561]

[1966/8]

Hubert van Herreweghen
Gedichten

Tak

Even, even, tijdens het leven
word ik een ander ding gewaar,
een trilling van licht, om het even,
twee dingen gevoelen elkaar;
zoals engelen vroeger verschenen
verschijnt mij een kind of een tak,
een grashalm kan mij doen wenen,
zo oud werd ik, zo zwak.
Daar blinkt iets, ik loop er neven
zoals het rond mij schaverdijnt,
maar de nacht heeft het uitgewreven.
Wij zien maar iets als 't verdwijnt.
Zoals engelen vroeger verschenen
verschijnt mij een berm of een beek.
En een kind. Het is al verdwenen.
Zo oud werd ik, zo week.
Binnenkort ben ik uitgewreven,
een heilicht, een misverstand.
Maar even, nog tijdens het leven,
met oog, huid, oor, hand,
voel ik een ander ding beven
boven en naast mijn verstand.
In water, in licht, in zand,
staan hiëroglyfen geschreven.
In vriendschap daarmee wil ik leven
en geloven in het verband.

[p. 562]

Kever

Sprekende met de wind
over koetjes en kalfjes,
(wij verstaan elkaar met
een kwart woord en met halfjes)
werd ik een beest gewaar
dat naast me hoge sprieten
van duist en doornig kruid
lastige doortocht lieten.
Ik nam het beestje er uit
en 't sloot zijn beukelaar
van schubben donker goud
egyptisch hard en oud.
Ik keek er vriendelijk naar
en ‘vriend’ zei'k, ‘wees niet bang
voor mij, ik duld het leed
dat moet, maar zwoer een eed,
't elfde van de geboden,
mijn korte leven lang
geen leven meer te doden.’

[p. 563]

Trap

Ik zag geen farao ooit schrijden
en geen assyrisch vorst
en als 'k de kans had zou 'k ze mijden,
het is al tijd vermorst,
maar toen ik klein was zag ik tegen
het wandtapijt van aarde en lucht
- Vlaanderen daar nederig neergelegen,
een bosje hier, ginds een gehucht -
de molenaar Rufien van Nuffel
traag, pozende om de derde tree,
over de vinnen en de schubben
aan 't schouwen der Brabantse zee,
de drakestaart, een trap, afdalen
en dubben dan over de wind.
Dat is het leven. En diep ademhalen.
Zag ik hem weer, o ware ik weer een kind!

[p. 564]

Berouw

Het ondraaglijke leven te leven

daags voor de ondraaglijke dood

en de zonden sinds jaren bedreven

bederven de smaak van het brood.

De schimmel der hoofdzonden zeven

woekert in de geest en de schoot

en ontbindt het ondraaglijke leven

daags voor de ondraaglijke dood.

En een vraag staat met vlammen geschreven

als een hemel van ondergang rood:

zijn de schulden behouden, vergeven?

En de vleugels der ziel zijn van lood.

Dat de Heer mij genade mag geven

tot ik schreiend mij werp in zijn schoot

om 't ondraaglijke leven te leven

daags voor de ondraaglijke dood.