Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 111

[p. 481]

[1966/7]

Pieter G. Buckinx
Vier gedichten

Wintertuin

De bloemen roesten in de wintertuin
onder de monstergewassen.
De dorre vlierboomstruik hangt schuin
boven de schimmelplassen.

Ik spiegel mij aan dit verval
maar jubel om de weelde in mijn gebeente.
O netels van mijn wonden,
brandschimmel op het gesteente,
ik blijf met u verbonden
zolang ik zingen zal.

En ik zal blijven zingen bij de poort
- ook al begeeft mijn stem -
tot eindelijk Gods engel
de boodschap brengt
van mijn geboorte.

[p. 482]

Nog geurt de nacht naar paarden

Nog geurt de nacht naar paarden
en naar scherven zon.
Gij zijt de bruidstooi van mijn boomgaard
onder het zwaard van Orion.

Maar ik kan u niet raken.
Slechts uw schouders, uw mond en uw keel
mag ik raden in de glans van de appelboom.

Het vuur der glimwormvleugels
dooft langzaam uit in het riet.
Driemaal roep ik uw naam,
maar gij hoort mij niet,
mijn stem klinkt dof in de mist
waarin ik opgenomen werd
tot de kring gesloten is
voorgoed.

In hun omarming schuilen de dieren
binnen de gloed van hun vacht.
Gij schuilt in een wolk van wieren:
onvatbaar als de nacht.

[p. 483]

De maan wordt witter en kouder

De maan wordt witter en kouder
in mijn wereld van sneeuw en ijs.
Maar ik hoor een stem die zegt:
‘Mijn vriend, leg uw hoofd aan mijn schouder
en slaap in mijn paradijs,
in het droombed van mijn voorjaar,
in de blijdschap van mijn warmte,
in het nachtdonker van mijn haar
dat alles éénmaakt en toedekt
voor immer
in de volmaakte stilte.’

[p. 484]

Zwevende kindervoeten

‘Zwevende kindervoeten
in de glans van de voorjaarsmorgen
voor de koninklijke dans:
zo zal het zijn bij uw geboorte,
als gij losbrandt uit de bolster van het lichaam
en wat tot as verteerde
gaat bloeien in het licht
dat woont in kinderogen.

Zo zal het zijn als de tranen drogen
en verstenen tot bloedkoralen
die weggeborgen worden
voor altijd.

De ziel breekt uit de klei en het slijk.
Er zijn geen grenzen meer
in mijn koninkrijk.’