Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 111

[p. 401]

[1966/6]

Rene Verbeeck

Avond

Avond
en van zoveel zomer volgelopen
wacht d'aarde vrouwelijk gewelfd
op het verzamen met de nacht.

de hoogzwevende beelden
strijken neer
en de vijf vogels worden stil in hun kooi

(hoe onhandig, hoe ver-af
was het tastend zoeken van de zinnen
naar de bruidegom, naar de bruid)

en het laatste woord is nu gezegd
hoor, het laatste woord is nu stilte.

wij ademen elkander in en uit.

[p. 402]

Allen die 'k geweest ben

Allen die 'k geweest ben
kwamen toen om mij staan,
zij wenkten met de hand

en achter dit visioen een stem:
kies met wie gij verder wilt gaan.

- met de man die 'k geweest ben met haar
al d'anderen zijn beelden van hem

al wat ontstond - en daar komt het op aan -
hebben wij samen gemaakt
overneigend in elkander.

[p. 403]

De ruimte van de toekomst

De ruimte van de toekomst
wordt hoe langer hoe kleiner

maar de wereld blijft
het beeld van mijn morgen.

ook gij die hier nog zijt
en slaapt in het nest.

ik streel uw schouderbladen
toegevouwen vleugels

gebroken vleugels
mijmer ik bijna blijde.

[p. 404]

Daarna

Snel zijn de jaren ons ontvaren
maar dit is een dag die een leven duurt.

het lichaam trekt niet meer hierheen
daarheen niet meer de ziel

zij rusten in elkander

en onze handen zijn blijgezind,
zijn kinderen die bruiloft vieren

(o vrede, onverdorven strelen)

en onze lippen maken honig
voor dit jongste liefdelied

nu het vuur is licht geworden
nu het vlees is woord geworden
en ons het bloed niet plaagt.

[p. 405]

Daarom het gedicht

Een beest in wiens huid de dag en de nacht
hun vlammende tekenen drijven,
een lege tijgerin sluipt om ons heen.

die moeten wij bezweren
met volle-mergpijpwoorden

dat wij niet worden gekraakt en gemalen
en haar zengende adem ons niet verzwelgt

in het niet

nog vóór wij de kiemen zaaien
van het fiere verzet
in het merg van die nà ons komen.