Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 111

[p. 347]

Willy Spillebeen
Ontwaken

1

Aan de slagader van je slaap
slurpt mijn mond van aarde het water
een dorstig hert aan de bronnen
van de tijd en de taal.
Verwonderlijk ben je open en stromend.
Mijn aarden mond vult zich gulzig
met tijd en met taal en met honderd gestalten
van liefde als zwemmende waterdiertjes
diepe dorstige zuignappen slangetjes slapen
in het baarmoederlijk bloed van je slapen.
Ik ben een aarden mond vol water
ik ben een handpalm honger
ik ben een domper op de dood.
Maar jij stroomt voorbij en mijn dorst is gebleven
mijn mond vond woorden als hongerende planten
ze bloeiden niet in het slik van mijn ik.
Ik ben een handpalm het water sijpelt
druppelgewijs als de tikkende tijd
mijn hand van zandsteen toont me de groeven
en breekt als een spiegel in duizend scherven.
Ik ben een domper een schaduw een mond
een lichaam van aarde languit in het water.
Maar je schoot opent zich jij ontglipt als het water
de dood groeit in mij met iedere stoot
om de dood te doden voed ik de dood
met het zaad van mijn ziekte voed ik het leven
en terg met mijn zieke
zonen de tijd.

[p. 348]

2

Ik teken met mijn tanden in je vel
de plek waar ik je steeds wil bijten
mijn wijfje wilde siddervis
totdat wij uit elkander splijten
na de eendagsdroom die leven is
enkele momenten dronkenschap voor jaren van verbeten dulden -
mijn vrouw oud als het leven is -
vader vergeef ons onze schulden
ze takelen je lichaam af
je lieve lichaam siddervis.

Ik teken met mijn tanden in je vel
de plek voor later als enkel 't geheugen
je lichaam nog bewoonbaar maakt
die plek zal 'k met mijn adem met
mijn hartstocht heet bewonen
een eilandje een rondemaan
de schoonste schuilplaats voor de leugen
die ik vannacht al heb ontdekt.

Jij bent geen kruid geen medecijn
geen priester god of maatschappij
waarmee ik mij kan bevrijden
je teerste plek wordt een woestijn
mijn oudste dorst zal ziekte zijn
dan dood. De toekomst is het einde.