Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 111

[p. 81]

[1966/2]

Hubert van Herreweghen

Slapen

Een leven in lui-zijn verkwist,
tijd door deuren en ramen geworpen;
in een land van regen en mist
huizen en stallen bijeengeklist
tot onbewoonbare dorpen.

Dagen in sterfhuizen gevangen,
rottende stilte rond de bel
en als troosteloos kinderspel
over de reling van bruggen hangen
als over de reling der hel.

Van miljoenen mogelijkheden
altijd in een schemer bewust,
maar de toekomst is in 't verleden
als zand in de zee weggegleden,
eeuwige deining, eeuwige rust.

Wiegende tijd, uw kind zal slapen,
tegen zijn moeder heeft het geen wapen,
draag me uit het huis en leg me op de stroom.
Uit die korf zal een prinses mij rapen
voor 't leven na 't leven, de droom na de droom!

[p. 82]

Van de dood

De bijen bij de blijde bloemen,
die opengaan, verrukt en bloot,
zuigen de honig uit, en zoemen;
zo zuigt het leven uit, de dood.

Al wat wij drinken en wat we eten,
water en wijn, het vlees en 't brood,
kunnen ons nimmer doen vergeten
de smaak van het bederf, de dood.

Achter uw liefs lustige lippen,
gelijk de kersen vers en rood,
bij de kus voelt gij de klippen,
tanden en schedel van de dood.

Tussen de bedwelmende geuren
in de lente, een bloesemloot,
stijgen al, hoe schoon zij fleure,
kwalijke stanken van de dood.

Muziek, midden uw zoete klanken
en luider dan de trompetstoot
horen wij steeds de pijper janken
en relt de ratel van de dood.

In alle vreugden die wij smaken,
hoe hevig, hoe volstrekt, hoe groot,
moeten wij tot de kern geraken:
de bittere liefde van de dood.

[p. 83]

En gij

Wie de dood niet ziet
in de vrouw in het kind
in al wat hij bemint
die begrijpt mij niet

wie niet hoort en ziet
in 't water en de wind
in de ogen van een vriend
in het woord en 't lied

het schichtige het te snelle
de vlucht het is voorbij,
het kind gaat overhellen

stil vallen de orebellen
de vriend wilt gij nog bellen
maar hij is dood. En gij.