Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 109

[p. 617]

Fernand Auwera
De wesp

Na het middageten liep hij door de slapende hitte naar de ruststoel die naast allerlei tuingerei in de schaduw van een notelaar stond, en liet er zich met een diepe zucht in neerzakken.

Nauwelijks had hij de ogen gesloten of een grote wesp begon rond zijn hoofd te gonzen. Hij vloekte en bleef onbeweeglijk zitten. De wesp dook tot dicht bij zijn gezicht, waar ze bijna onbeweeglijk bleef hangen om dan, als weggeschoten uit een katapult, enkele meters verder te vliegen, een achtvormige figuur te beschrijven en terug te keren, een krevelend geluid. Dirk sloeg verschillende keren naar de wesp, maar miste telkens. Tenslotte verdween ze achter de stam van de grote notelaar.

Hij streek loom over zijn mond, vaagde de rug van zijn hand af aan zijn broek, zonk diep in de zetel en legde zijn blote voeten op het handvat van de grassnijmachine.

Zijn tenen kwamen net zo hoog als de haag die de tuin afsloot. Het was een grote tuin, vol rozestruiken. Hij trok de broekspijpen op tot de zon weldadig op zijn benen brandde en wriemelde wat met zijn tenen.

De hitte lag onbeweeglijk op de tuin, op het gras en op de rozen die dof waren, behalve wanneer hij de ogen bijna volledig dichtkneep, zodat ze vage, rode vormen werden, die kringen beschreven. Uit het te scherpe licht en de hitte dook de wesp weer op, cirkelde enkele keren rond zijn hoofd en verdween. Hij had zich half opgericht. Het is krankzinnig heet, dacht hij. Daarenboven zaten de rozen hem dwars. De rozen die hij kweekte waren de mooiste van de streek en op een dag als deze leek de tuin een operettedecor. Toch waren rozen de oorzaak van zijn zorgen.

Hij had slechts enkele uren geslapen want het feestje dat hij met Clara, zijn vrouw, georganiseerd had ter gelegenheid van hun 10-jarig huwelijksjubileum was slechts geëindigd toen de morgen in de lucht stond. Hij glimlachte, niettegenstaande de kater die, meer nog dan de warmte, het weeë gevoel in zijn armen en benen veroorzaakte, toen hij terugdacht aan de fuif. Rond vijf uur waren ze naar bed gegaan en hadden elkaar omarmd, lachend, en enkele ogenblikken had hij weer kunnen geloven dat alles goed was.

[p. 618]

Met welbehagen keek hij, door half gesloten oogleden, en tussen zijn naakte voeten, naar de rozestruiken in de zon. Dan sloot hij de ogen en luisterde naar het gonzen van de insekten. Clara houdt niet van rozen, dacht hij. De rozen zijn haar een doom in het oog. Zij denkt slechts aan het planten en kweken van tomaten en kropsla. Zij wil zelfs geen rozen in de huiskamer. Dat was de enige toegeving waar hij, op het gebied van rozen, ooit toe in staat was geweest. Als het iets anders betrof gaf hij altijd toe. Het was Clara die erop aangedrongen had op het platteland te wonen, het was dus haar schuld dat hij de rozen ontdekt had.

Hij keerde zijn hoofd naar links, naar de kleine serre waarin hij een bijzonder dicht bebladerde nieuwe soort gekweekt had. ‘Barones Orczy’, dacht hij, maar de naam voldeed hem niet. Voor de prachtigste roos die hij ooit gekweekt had, een bloem die hem waarschijnlijk op de eerstvolgende tentoonstelling een medaille zou bezorgen, diende hij ook een bijzondere naam te vinden.

‘Rode Droom’, zei hij hardop, maar die naam voldeed hem evenmin. ‘Porcupine’, dacht hij later, en dat leek hem een goede naam. Het was een mooi woord, porcupine. Het klonk welluidend en warm. Hij nam zich voor te informeren naar de betekenis van het woord dat hij eens gelezen had en dat in zijn hoofd was blijven hangen.

Clara liep over het grasperk en zette zich naast hem in een oude, verhakkelde strandstoel.

Ze droeg een lichtblauw kleed, dat wijd openstond, strekte de benen stijf voor zich uit en propte een kussen achter haar hoofd.

- Als ik niet goed wist dat het de bijen zijn, zou ik denken dat het de hitte is die zoemt, zei ze. Moe?

- Warm, zei hij.

Hij sloot de ogen en dacht: ik hou van haar. God weet dat ik nog steeds van haar hou. Het duurde even voor hij het zoemen hoorde van de wesp die rond zijn hoofd kringde en zelfs even, alsof ze steun nodig had voor een sprong, op zijn voorhoofd neerstreek. Hij schudde het hoofd als een verschrikt paard.

Clara trok haar rok zo hoog op dat de zon op haar witte dijen kon schijnen. Hij keek naar haar benen en de iets te dikke dijen, wendde het hoofd af, sloot de ogen maar zag nog steeds haar benen. Hij dacht ook aan de vorige nacht en voelde even lust om op te staan uit de broeiende hitte en met haar naar de koele, achter gesloten gordijnen halfduistere slaapkamer te gaan.

Het is spijtig, dacht hij, dat ze niet van rozen houdt. Ik ben een

[p. 619]

scheepshersteller, maar ik hou van bloemen, en ik ben een goed rozenkweker.

Reeds half slapend lei Clara haar hand op zijn arm. Zijn gedachten werden plots zwaar, als een onweer dat zich samentrekt boven de herinneringen aan het feest en de nacht. Hij trachtte aan niets te denken, het is de hitte, zei hij tot zichzelf, de zon, en hij keek naar de bloeiende rozen. En dan, als een schicht, was de wesp er weer.

Ze flitste enkele keren van links naar rechts voor zijn ogen en zette zich neer op zijn knie. Hij liet de wesp even op en neer drentelen, maar juist op het ogenblik dat hij sloeg vloog ze weer op, beschreef een grote boog en streek neer op het been van Clara. Hij ging rechtop zitten en keek naar de wesp, die voorzichtig het vreemde terrein verkende. Clara sliep, haar borsten bewogen zwaar op het ritme van haar trage ademhaling.

Even trilde het vlees van haar been en de wesp vloog op, maar zette zich weer neer op haar dij. Ze liep over de witte huid, aarzelend, draaiend, alsof ze verdwaald was. Hij bewoog zich niet en keek gefascineerd naar de dikke gele wesp op het been. Ze liep een eindje omhoog en bleef dan onbeweeglijk.

Even had hij de indruk dat ze wou opvliegen, ze strekte de doorschijnende vleugels. Toen stak ze. Met een gil vloog Clara op en gelijktijdig liet hij zich achterover in zijn zetel vallen, met gesloten ogen.

- Ze heeft gestoken, riep Clara, een wesp! Dirk, word wakker, ze heeft gestoken...

Ze rukte aan zijn lijf en hij opende traag de ogen.

- Ze heeft gestoken, zei zijn vrouw. Wat moet ik doen?

Hij ging rechtop zitten en keek naar haar been. Ze denkt dat ik sliep, gonsde het in zijn hoofd.

Clara liep reeds over het gazon naar het huis en toen hij opstond leek het alsof alle energie in hem opgelost was en door de lege hitte volgde hij haar traag, over het gazon, door de blakende lege hitte.