Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 109

[p. 611]

[1964/9]

René Verbeeck
De zomer staat hoog en rijp

1

Wij beiden in wie de zomer hoogtij viert,
zijn wij niet één zelfbewuste vrucht?

één in het proeven van elkanders rijpworden
dat een opslaan is van wintervoorraad:
hete honig voor het hart,
bittergezonde pitten voor de geest.

zijn wij niet één zelfbewuste vrucht
aan de zeer beminde boom van het leven?

wat geeft het dat de bloesems verwaaiden
als het vruchtbeginsel overleefde
in dit geweldige seizoen
nu de tijd stijgt hoog en dringt naar voltooiing.

het is goed voor die eens neervallen
en wegzinken onder het gras
dat zij luisteren vervoerd in hoge kruinen
naar d'overluchtse vogels van Elysium,

maar alléén op de boom wordt de vrucht volkomen rond.

[p. 612]

2

Als gij neerdaalt
diep in de smaak van het geluk,
wees niet bang, rem uw gedachten niet.

met de ogen toe
wees totaal verzameld in uw mond
en proef eens de honig, dat veelvoud van de zon.

wat kruidt de honig zo krachtig
dat hij ons geheel doordringt en doorgeurt?

proef erin de kwintessens van het leven
en - waarom niet? - ook de dood van de bloemen.

wees niet bang,
er is gezondheid in de doodsgedachte.

[p. 613]

3

Er is tintelende zon in mijn handen,
trage fluwelen nacht.

mijn handen zijn het element
waarin uw lichaam eerst te leven begon

stijgend in de borsten
zinkend in de schoot

en zich verdelend in uw kinderen.

mijn handen hebben u geboetseerd,
deden u stralen van kracht.

maar ontluistering en pijn
hoe lang nog zullen zij die weren?

de handen waarmee 'k u streel
zijn de handen van de tijd.

al wis ik schaduwen van de dood
uit de plooien van uw teder vlees,

geen strelen verbloemt dit verraad:
ik ben zijn bondgenoot.

[p. 614]

4

Waarom het verzwijgen?

met listen en lagen drijft het leven
ons naar de dood

in de samenvloeiende vertederingen,
in de sprong van de koningstijger liefde

drijft het leven stil of vurig
ons naar de dood.

ik wil het niet verzwijgen,
maar wegzingen kan ik het niet.

de donkerste krachten die rijzen
uit d'oergronden van de ziel
kan ik bezweren,

alles doen samenvallen met het woord,
alleen niet de dood.

[p. 615]

5

Kon ik u zo liefhebben
indien alles in mij niet zei:

ik herken u
zonder u ben ik niet geheel?

het staat ook in het vlees geschreven
van de kinderen van u en mij.

altijd opnieuw raakt mijn ziel
huiverend in u haar eerste schatten aan,

die zijn voor alle tijd
ons in gemeenschap gegeven:

samen bewonen w'in het licht de wereld
en diep in ons samen het donkere graf.

[p. 616]

6

Het is nog niet laat, slaap nog niet in,
de nacht heeft nog tijd,

hij heeft een eeuwigheid voor zich,
hij is zeker van zijn prooi.

blijf nog wat hier,
blijf nog wat luisteren naar het leven.

hoor hoe het ruist in de tuin,
hoe het stil kraakt in het vertrouwde huis,

hoor hoe het in de kleine bloedklok tikt.

laat mij niet alleen aftellen,
het is nog niet laat, slaap nog niet in.