Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 107

[p. 685]

[1962/10]

Christine d'Haen
Het elfde grafgedicht voor Kira van Kasteel
(Het Viaticum)

Vrees greep u zeker aan, lieve vriendin, toen gij zoo plots alleen,
beroofd van 't heerlijk Amsterdamsche huis en 't Zeelandsch vaderland,
uw warmen man, Katja en Koen uw kinderen,
uw weefgetouw, uw zeilboot en uzelf,

- de menschen ademen midden het licht, met menschen, koffie en woorden, -
toen gij zoo plots alleen, zonder uzelve waart.

Was 't Hermes die, in Grieksche grot gebaard,
heldere heraut der ondergrondsche vorsten en wegenwachter,
met machtigen herdersstaf en vleugelslag verscheen,
door wervelwind u rukte bij de hand?

Wandelde op 't hemelsch landelijk gewelf
met pelgrimsstok en hoed Jacobus, die u hoorde,
drenkte u zijn kalebas uit zijn geribde schelp?
Gaven zij u geleide, die zware en zachte
reizigers naar Rome en naar Jerusalem?

Roeide gigantisch Christophorus u ter hulp
en torste u in den storm tegen de onaardsche vlagen;
zaagt gij hem

[p. 686]

 

die alle wegen kent, iederen berg en dal in Medië, Raphaël,

 

Tobias aan den Tigris tot gezel?

 

 

 

Onaangeraakt door heilige zalven, onbeklaagd

 

door klaagvrouwen en schreiers lag uw lijk;

 

de wankele brug, Činvat, naar 't gruwelijk Rijk

 

moest u, wierook en oliën dervend, spreuken en kreten, dragen.

 

 

 

Wacht gij, ontvleeschde geest, de pramende bazuinen,

 

op 't barsten aller marmeren graven praal,

 

op 't weer

 

vereênen met uw beenderen, bloed en ademhaal,

 

op dezer wereld wederkeer

 

uit puinen?⁺

+ Op verzoek van de dichteres werd in dit gedicht de spelling De Vries-Te Winkel gehandhaafd.