Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 107

[p. 643]

Gedichten

Herman de Coninck
Vrede

Ik ga rustig voort met leven,

lig als in een sofa in mijn lichaam, rijp

en rustend, en een wolkje komt gedreven

uit Gods vredespijp.

Achter mijn ribben, trouwe kade,

ligt mijn hart veilig gemeerd.

Ik heb nog nooit zo weinig begeerd.

Maria Pas
Eenmaal...

Eenmaal lichtend
als een vuurbol boven de oceaan
roekeloos
ontembaar lijk de nacht
wie lacht om gekke gedachten?

Kijk de trein van zwarten naar het land van weemoed

Kijk de dingen vergroeid en gestild in een hopeloze regen van herfst.

Sta niet open voor het land
wacht af
wacht af de dingen die niet gebeuren zullen.

[p. 644]

Albert Speeckaert c.ss.r.
Soms

Soms ben ik het water vergeten.

Dan is er een zeil
dat gespannen staat
boven een kim
die geen mensen weten,
en glijdt op de adem
van uw passaat
tot binnen dat ruim,
nooit te bereiken
langs zeeën die 't zoekende
woordschip bevaart.

Tot uw windstille handen
de zeilen strijken
en de oceaan van uw zwijgen
zich openbaart.

Elk dieplood faalt,
elke naald blijft zwerven.
Ontvaren aan elke
meridiaan,
lig ik geankerd
buiten leven en sterven:
de laatste haven
werd aangedaan.

[p. 645]

Willy Spillebeen
Wandeling

voor mijn dochtertje

Haar kinderhand, een smalle vlam

tekent mijn vlees weldadig

met blijde pijn. Het zweet dat klam

als doodszweet wordt breekt ongenadig

mijn poriën uit. 't Tergend besef:

dit rozig kind zal mij begraven,

wordt een bot mes dat kerft en kerft

door vlees en geest. Ik ben de vader.

Dra word ik als een holle huls,

niet eens een urne in zee voor later,

maar van verrotting gans vervuld,

binnen wat planken, aarde in de aarde.

Enkel een vreemde dode meer,

die wetten stelt als nooit bij 't leven,

een schim, onraakbaar om haar heen,

een dode die blijft leven.

Piet Thomas
7 manieren van zwijgen

Zeven manieren van zwijgen
zocht ik in woorden te vangen.
De eerste heette pijn
en had schone, vloeibare ogen.
De tweede heette arglist
en plooide haar lippen gevaarlijk.

[p. 646]

 

De derde heette aandacht

 

en woonde aan gevouwen handen.

 

De vierde pleegde verraad.

 

Ze liet al haar vrienden in steek.

 

De vijfde naaide geheimen dicht

 

en bewaarde haar geld in een kous.

 

De zesde vond de woede uit

 

en wou geen vinger verleggen.

 

De zevende zocht een plaats bij het raam.

 

Zij was de schoonste van allen.

Jos Vandeloo
Kortstondig

Op een naakte ochtend

zeer wit ontbrandt de dag

zal ik onschuldig bewandelen

de pampa's van verloren huizen

het stenen vlees

de oranjegroene melkzwam zomer

misschien hoor ik de stem

van mijn moeder

de haast onhoorbare vleugelslag

van haar woord

vleermuizen verstenen

en ver weg de ratelklepper

van mijn bedroefde antwoord

alleen met dit geluid

zal ik het stratenspinrag

van gisteren bewonen

de eetbare lucht

de dode stemmen van vroeger

misschien zul je mij zien gaan

(en herkennen ongevaarlijk)

[p. 647]

 

door de helle verkeerslichten

 

door de kleurklank der dagen

 

macht van het mana

 

dwars doorheen drijvende mensen

 

 

 

en eens boven de daken

 

zal ik je minzaam groeten

 

de glimlach van een vlinder.

Piet Vandeloo
Ballerina

Op haar Tabor geheven luisterend
naar wat in muziek bovenal bestaat
gehoorzaamt zij blind vooruit
wandelend in wonderen voor de vervoerden
der drie tenten die zij in de mening
van die nevelen laat
en dan zich openbaart
ontsluierd de priesterlijke waanzin
van haar ogen, ontbonden het haar
tot protuberanzen van de dans.

Jan Vanhaelen
Militair

Zevenenveertig generaals

lopen in een rij

zoveel generaals

en ik ben er niet bij.

[p. 648]

 

de rode generaal

 

van de oorlog

 

de blauwe generaal

 

van de nood

 

en ook nog

 

de zwarte generaal

 

van de dood

 

 

 

zoveel generaals lopen in een rij

 

maar ik ben er niet bij.

P. Max van Leeuwen

Junilicht hangt

in de kamer

laag en een kind

klopt met een hamer

tegen de plint.

De wereld buiten

hangt heet

van opzet

en verraderlijk zweet

gerucht door

het venster te snuiten.

Een ruk van de wind

scheurt zon door,

het venster schudt

een schijf wereld

op glas. Het kind verloor

de hamer

en tegen de kamerdeur

is het ingedut.

Het deert de pijlen

niet die blijven

breken in het tover-

bos van behang

[p. 649]

 

en samendrijven

 

tussen het lover

 

aan de wand van de gang.

 

 

 

Het leven vliedt

 

met trage sprong

 

en vangt de zucht

 

uit de dag.

 

Aan een ongekende wrong

 

van liefde geniet

 

het kind een glimlach

 

alsof iemand het kust.

Andre Vansteyvoort
De poel

In het droomwoud van ons zijn
Hebben wij de dood vernield
De slang de wenteling
Naar de prooi ontzegd
Wij gaan de bloem bevrijden
Uit de zwelging van de poel
Maar vergeten dat wanneer
De nevel onze schreden dooft
De poel zich tot een glimlach plooit

[p. 650]

Nic Verlo
Cantos por la niña andalucia de noche

nachtwarm je stem - wanhopig klein
staat het verdriet getekend in je ogen
hasta mañana zeg je als een kind
dat met zijn pop de dag te slapen legt

hasta mañana isabel de zomer
is te kort voor half-verdronken woorden
de vuuraanbidders zitten druipend in hun holen
en onze vingers zijn met elk geheim vertrouwd

en morgen vaart opnieuw columbus uit
en gaan de straten zich voor ons verbreden
we lopen hongerig en moe op open pleinen
en een na een vallen de huizen in de nacht

alleen de pijn kan ons nog samen houden
ons standbeeld geeft zijn zekerheden prijs
je stem - wanhopig klein - loopt reeds terug
hasta mañana isabel - onmenselijk droef