Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 107

[p. 613]

Frans de Wilde
De zwemmer

Je hadt lang, verbeten gezwommen,
Onder water gerukt in een kolkende stroom,
Zolang tot je dreigde te stikken
En dacht: er is geen ontkomen,
Ik moet dieper duiken, nog dieper,
Naar de donkerste waterlagen
Waar rust is maar geen terugkeer;
En dan voelde je plots je mond
En je neusvleugels vrijer en open,
En je hoofd was plots boven water
In de lucht onder 'n duizelige hemel.
Je zag een dijk, een huis, een paar bomen
En aan de horizon een stad
Machtig en grauw, met torens.
Je wist wat je daar zou vinden:
Niet meer de dingen van vroeger,
Te velen waren naast je verzonken
Voor altijd.
Maar je roeide met armen en benen,
Je zwom, in een opperste pogen
Naar de verre, veilige oever.