Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 107

[p. 270]

Jac. Schreurs M.S.C.
Bijna twintig eeuwen later

Toen Hij alles wat Hij doen kon had volbracht,
Zonk zijn hoofd op zijn borst
En verbleekte de zon over dit universum;
Hij had nog iets geroepen van dorst
Naar een man die beneden Hem de wacht
Hield met een vrouw met haar schoot vol scherven.

En bijna twintig eeuwen nu al turen
De kleine sterren sidderend naar dat sterven,
Drukt de maan haar gelaat
Steeds dieper in haar zweetdoek
En schuiven de schimmen der doden langs onze muren
In een stilte die kreunt
Van angst en van eeuwigheid.