Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 107

[p. 39]

Maria H. vanden Broucke
De spelbreekster

Blauwbaard had zijn zoveelste jonge vrouw in huis gebracht en toen hij op het punt stond van huis weg te gaan, zei hij, zoals hij dat met zijn andere vrouwen gedaan had:

- Luister, lieve kind, ge moogt alle kamers van het huis binnengaan behalve die ene kamer rechts, aan het einde van de gang.

- Zeer goed, mijn heer, zei de jonge vrouw.

- Want gaat ge ondanks mijn verbod in die kamer, vervolgde hij met donderende stem, dan moet ik u, zeer tot mijn spijt, ter dood brengen.

Zijn jonge vrouw hief haar blauwe ogen naar hem op:

- Waarom zou ik iets doen wat ge mij verbiedt, mijn heer? vroeg ze.

Blauwbaard bromde iets in zijn baard en liet haar alleen. Hij bleef drie dagen weg en toen hij weer thuis kwam liep zijn jonge vrouw hem tegemoet om hem te omhelzen.

- Wel, vroeg hij, wat hebt ge al die tijd gedaan?

- Ik heb op de luit gespeeld en gezongen, ik heb geborduurd en gedroomd, ik heb bloemen gezet in alle vazen en ik heb op u gewacht, mijn heer, antwoordde ze.

- En het huis? vroeg hij. Hebt ge het huis bezichtigd?

- Jawel, mijn heer, ik ben in alle kamers geweest behalve in die ene kamer rechts, aan het einde van de gang.

- Waarom zijt ge die ene kamer niet binnen gegaan? vroeg hij bars.

- Omdat gij het verboden hadt, mijn heer, antwoordde ze.

- Toon me uw handen, beval hij bars.

Ze opende haar smalle blanke handen en hij bekeek ze, vinger voor vinger. Hij draaide ze om en bekeek de rug, dan weer de handpalm.

- Hoe komt het, vroeg hij, dat ik geen bloed aan uw handen zie? Met welk heksenmiddel hebt gij het doen verdwijnen?

- Waarom zou er bloed aan mijn handen zijn, mijn heer? vroeg de jonge vrouw en ze lachte. Ik heb me toch nergens geprikt of geschramd?

- Ge liegt! bulderde Blauwbaard. Ge liegt!

[p. 40]

- Waarom zou ik liegen, mijn heer? vroeg ze.

Hij boog zich over haar en zijn blik boorde diep in haar blauwe ogen, maar hij vond er niets dan rust en lieftalligheid.

- Ai mij... kreunde Blauwbaard en hij wendde het hoofd af.

De volgende dag maakte hij zich gereed om weer van huis te gaan.

- Luister lieve kind, zei hij. In mijn kamer staan zeven koffertjes met sieraden. Op ieder koffertje steekt een sleutel. Zes van de sleutels zijn van goud en de zevende is van zwart metaal. De koffer met die zwarte sleutel moogt ge niet openmaken. Al de andere wel.

- Zeer goed, mijn heer, zei de jonge vrouw.

- Maar maakt ge hem toch open, zei hij dreigend, dan moet ik u ter dood laten brengen!

- Waarom zou ik iets doen wat gij niet wilt, mijn heer? vroeg ze.

Het duurde een volle week vooraleer hij weer thuis kwam en er speelde een vals lachje om zijn mond, toen ze naar hem toeliep om hem welkom te heten.

- Ik heb u wel lang alleen gelaten, zei hij. Wat hebt ge al die tijd gedaan?

- Ik heb op de harp gespeeld, mijn heer, en een lange brief naar mijn moeder geschreven, en ik heb een paar wollen sokken voor u gebreid.

- En de koffertjes met sieraden, vroeg hij spottend, hebt ge die niet opengemaakt?

- Jawel, mijn heer, en voor de spiegel heb ik het ene sieraad na het andere gepast.

- En was er in het zevende koffertje geen dat u meer dan de andere beviel? vroeg hij en hij boorde zijn blik in de hare.

- Dat zevende koffertje mocht ik toch niet openmaken, mijn heer? vroeg ze terug.

- Toon me uw handen, siste hij en hij wrong haar kleine handen open.

Ze zag bleek want hij had haar pijn gedaan. Hij trok haar handen vlak bij zijn gezicht.

- Niets, zei hij hijgend. Ik wil weten wie u behekst heeft!

- Behekst, mijn heer? herhaalde ze bevend van kop tot teen. Waarom denkt ge dat ik behekst ben?

- Omdat ik zeker ben dat ge zowel die kamer als dat koffertje opengemaakt hebt, en er toch...

- Ik heb geen van beide opengemaakt, mijn heer, zei de jonge vrouw en schudde hierbij haar hoofdje. Waarom zou ik het gedaan hebben? Ge hadt toch gezegd dat het niet mocht?

- Juist daarom, riep hij uit. Juist daarom!

[p. 41]

De helderblauwe ogen drukten een zo diepe verbazing uit, dat Blauwbaard de handen van zijn jonge vrouw losliet.

- Begrijpt ge het werkelijk niet? vroeg hij.

- Neen, mijn heer. Als ge iets verbiedt is het toch niet opdat ik het wel zou doen? En als ge me iets gebiedt, mijn heer, zou het toch niet zijn opdat ik het zou laten?

Ze hield haar hoofdje schuin terwijl ze op zijn antwoord wachtte.

- Ai mij... kreunde Blauwbaard. Waar hebt ge zoiets toch geleerd?

- Moet men dat leren, mijn heer? vroeg ze. Dat weet men toch uit zichzelf?

Blauwbaard zuchtte diep.

- Ik weet niet wat ik met u moet aanvangen, verweet hij haar. De andere... alle andere vrouwen zijn zo nieuwsgierig dat het volstaat ze van iets te willen afhouden opdat ze het zeker zouden doen.

De jonge vrouw haalde haar schoudertjes op en lachte onbevangen.

- Hoe is het mogelijk? riep ze uit. Zijt ge er wel zeker van, mijn heer, dat vrouwen zo kinderachtig zijn?

- Wilt ge me wijsmaken, vroeg hij, dat gij anders zijt dan alle andere vrouwen?

- Ik ken er geen andere dan mijn moeder, antwoordde ze, en die heeft me nooit geleerd dat ik zo moest worden.

- Dan was zij geen vrouw zoals de andere! beet hij haar toe en sloeg met zijn vuist op de tafel.

Zijn jonge vrouw was bang en met trillende stem vroeg ze:

- Mijn heer, als ge me weer iets verbiedt, wilt ge dan dat ik het toch zou doen?

- Ai mij... kreunde Blauwbaard. Hoe is het mogelijk! O, kind, kind, ge weet niet wat ge me aandoet.

Hij zag er zo gebroken uit dat ze naast hem neerknielde. Ze vleide haar hoofdje tegen zijn knie.

- Mijn heer, ik ben nog zo jong en zo onwetend. Kunt ge geen geduld met mij hebben? Kunt ge me niet leren hoe ik moet zijn om u te behagen?

Hij stootte haar van zich af.

- Laat me, beval hij. Morgen ga ik weer van huis. Maar pas op ditmaal! Ik zal er wel voor zorgen dat ik alles weet! Op de tafel in uw kamer laat ik zeven boeken neerleggen. Zes ervan hebben een groene band en de zevende een donkerrode. In de zes groene moogt ge lezen maar de zevende, die donkerrode moogt ge zelfs niet aanraken. Doet ge het toch...

- Ik zal het niet doen, mijn heer, zei de jonge vrouw, behalve wanneer ge me zegt dat het uw wens is, dat ik niet zou gehoorzamen.

[p. 42]

Ze dacht even na en glimlachte dan.

- Maar dan ben ik toch weer gehoorzaam, mijn heer?

- Waarom wilt ge vooral gehoorzamen? vroeg hij.

- Zo hoort het toch, mijn heer? Waartoe dient het anders dan dat iemand beveelt of verbiedt? Als hij niet wil gehoorzaamd worden heeft het toch geen zin?

Blauwbaard antwoordde niet, maar in drie grote stappen was hij bij de deur. Het volgend ogenblik viel die met een smak achter hem dicht.

De jonge vrouw bleef nadenkend staan. Als ik wist hoe ik het mijn heer en gemaal naar de zin kan maken zou ik het doen, dacht ze bij zichzelf, maar ik weet het werkelijk niet. Hij is een eigenaardig man.

Blauwbaard was ditmaal niet van huis gegaan, maar had zich in zijn kamer opgesloten en boorde een gaatje in de wand, om zijn jonge vrouw te kunnen bespieden.

Zo vaak zij in haar kamer zat, sloop hij naar de muur en lei zijn oog tegen het gaatje. Hij zag haar in de groene boeken lezen, hij zag haar breien en borduren, hij zag en hoorde haar op de harp en de luit spelen, hij zag haar een brief schrijven naar haar moeder of voor het venster staan dromen, maar hij zag haar zelfs geen vinger uitsteken naar het donkerrode boek. Hij hield het tien dagen uit en kwam dan te voorschijn.

Hij nam het zevende boek en gooide dat in het vuur. Hij nam het zevende koffertje ging er mee naar de vijver en liet het in het water vallen. Hij trok de sleutel van de deur van de zevende kamer en stak hem in zijn zak.

Van die dag af ging hij niet meer van huis. Hij sprak geen woord en at niets anders dan af en toe een stuk droog brood. Hele dagen zat hij bij het venster somber voor zich uit te staren, en als de avond viel ging hij naar buiten, en liep uren lang op het terras heen en weer.

- Mijn heer, vroeg de jonge vrouw op zekere dag, zijt ge ziek? Kan ik niets voor u doen?

- Niets, antwoordde hij. Laat me met rust. Ik wil rust, begrijpt ge? Vroeger... Neen, vroeger had ik die ook niet, maar dit is iets anders.

- Heb ik er schuld aan, mijn heer? vroeg ze schuw.

- Schuld? schreeuwde hij. Wie spreekt hier van schuld? Wilt ge zwijgen? Ik wil geen woord meer van u horen! Het is al erg genoeg dat ge...

Hij liet zich in een stoel vallen en sloeg de handen voor zijn gelaat.

- Mijn heer, smeekte de jonge vrouw en ze streelde zijn arm, kunt ge me niet zeggen wat u zo zwaar drukt?

Hij schudde het hoofd.

- Kom, zei hij.

[p. 43]

Hij nam haar bij de hand en trok haar mee naar buiten.

- Kom.

Hij liet een paard zadelen, sprong er op, tilde haar van de grond en zette haar voor zich neer. Hij gaf zijn paard de sporen en in een wilde vaart jaagde hij het tot voor de deur van haar moeders huis. In zijn armen droeg hij haar naar binnen.

- Haar plaats is hier, zei hij hijgend. Zorg voor haar en bewaar haar goed. Misschien kom ik haar terughalen. Later. Misschien.

Hij is echter nooit terug gekomen. Men vertelt dat hij in een klooster was gegaan en zijn leven niet lang genoeg was om voor al zijn misdaden te boeten.