Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 103

[p. 385]

[1958/7]

André Demedts
Altijd in mij

Seringen wuiven op de wind,
een ontzaggelijke hemel boven mijn hoofd
en zonnige heuvels, ver, in een rij.
Ik had alles nog schoner geloofd,
maar ook dat is voorbij,
nu de lente mijn hart overwint.

Ik herinner het mij
dat het zomer was,
de zon ging onder
en verguldde het groen van het gras.
Wat ik wanhopig toen zei
is onveranderd gebleven;
er is niets, als gij er niet zijt,
dan de trouweloosheid
van het leven.

De zwaluwen bouwen hun nest
en blonde kinderen spelen.
Een vervallen nest is alles wat rest,
als de blaren vergelen,
de kinderen zijn groot
en de najaarsregen
ruist in de goot.

Waarom zou ik die regen niet volgen,
- het ene beeld roept het andere op -
en stromen als hij naar de zee?
Ik stroom langs hem heen,
ik stroom met hem mee
naar het dal van de dood.
Gij trekt u terug en keert weer
als ebbe en vloed,
stijgend en dalend, op en neer,
maar als gij er zijt,
is alles goed.