Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 99

[p. 541]

Math. Kemp
Gedroomde Limburgse Marialegende

Terwijl ik op een matten zomerdag
in 't hooi, bij Banholt-Mheer, wat lag te dromen,
heb ik daar - alhoewel ik niemand zag -
dit wonderlijk verhaal vernomen:

- Ik ben het ‘Lieve Vrouwke van het Stort’,
en sta geduldig uit een wilg te staren
naar stapeltje afval, dat al groter wordt
en hoger in de gang der jaren.

Terwijl hij waakte aan rand van heide en bos
heeft manke herder mijn figuur gesneden;
't was duister in zijn stulp van stro en mos...
zijn mes is weleens uitgegleden.

Zo werd ik zonderling van makelij:
wat lang van tenen en te kort van armen,
doch in mijn blik gelukte medelij
en om mijn lippen wat erbarmen.

Een moordenaar uit achttienhonderd-acht
heeft mij gekocht en dan tot zoen en boete
mij hier geplaatst in zwoelen Julinacht;
niet velen kwamen mij ooit groeten.

Men zegt: er hippen dwaallichtjes hier rond
zodra de klokken hebben twaalf geslagen;
zelf zag ik nooit iets over dezen grond...
Ik kan het moeilijk iemand vragen.

'k Sta in dit vochtig nisje al menig jaar,
beschut door kring van uitgeleefde bomen;
door zotte maren in het dorp verbreid
ben ik in raren roep gekomen.

[p. 542]

 

De reden wel waarom met korf en kar

 

het afval van erf, kelder, schuur en keuken

 

men brengt hierheen; soms wordt het mij te bar

 

van al die overrijpe reuken.

 

 

 

Dit is de rotste - naar 't een dichter leek -

 

van al die heimelijke, gore belten,

 

wat weggemoffeld in de weelge streek

 

van Moelingen tot Geulle en Welten.

 

 

 

Als Ster der Zee geniet ik hogen roem,

 

verslijt ik hoofd en kleed in ommegangen;

 

hier weigert men mij krans van kruid en bloem...

 

waarmee ik fokstier zag omhangen.

 

 

 

Hier keurt mijn volk mij haast geen groet meer waard

 

ik schimmel zonder kaarsje in mist en regen.

 

Vergeet mijn Limburg niet zijn vriendlijke aard?

 

Het valt me wel een weinig tegen.

 

 

 

Toch treur ik niet te zeer; ik overweeg

 

wat zulk een vuilnishoop mij kan vertellen.

 

Zo zijn mijn uren niet zo stil en leeg

 

als soms in marmren stiftskapellen.

 

 

 

Daar ligt een smerig stuk van schoppenaas

 

- uit 's duivels prentenboek zegt men in Vledde -

 

doch met dit kaartspel kon de Mergelbaas

 

zijn ziel van donkre wanhoop redden.

 

 

 

Daar: 't afgedragen schoentje van een kind

 

dat vorig jaar naar Huis is opgevlogen.

 

Nog krijt zijn moederke in de wilde wind

 

om wonder Gods, uit mededogen.

 

 

 

En daar wat snippers van bemorste krant;

 

ik lees daarop dan toch de goede maren

 

van wie naar ver en zeer onveilig land

 

ter zielenjacht zijn uitgevaren.

 

 

 

Ik lees van abbé Pierre in wuft Parijs;

 

van dokters die hun arm of hand riskeren

 

om zieken te genezen..., van een reis

 

naar Mars, om niet terug te keren.

 

 

[p. 543]

 

Daar welkt een tuiltje gelige anjelier;

 

dat heeft bedroefde bruidje weggeworpen:

 

haar rosse kerel ging aan drank en zwier

 

in verre Waalse en Duitse dorpen.

 

 

 

Laatst kwamen koster en kaplaan voorbij;

 

en werd van waardiger verblijf gesproken.

 

Dat neem ik niet; dan zal men spoedig mij

 

in ouderwetsen trant zien spoken.

 

 

 

Met weerwolf, elf en jomfer zonder kop

 

- dat tuig waaraan geen Christen mag geloven -

 

ik zet het hele bisdom op zijn kop

 

als men mij van mijn belt wil roven.

 

 

 

Ik blijf het ‘Lieve Vrouwke van het Stort’

 

- doch daarom nog niet Patrones der belten -

 

wier lof en ere dra gezongen wordt

 

door heel dit land der sluwe Kelten.

 

 

 

Dat is wat ik op matten zomerdag,

 

toen ik te Banholt lag in 't hooi te dromen

 

- hoewel ik niemand in de beemden zag -

 

uit wilgenkruinen heb vernomen.