Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 99

[p. 445]

[1954/8]

Anton van Wilderode
De brug

Oevers liggen als lichamen moe
en vol grasbuilen langs de rivier.
De brug haalt hen naar elkander toe
met een sterke deinende spier.

Gespannen staat zij van boord tot boord
door haar eigen sprong overmand
en de siddering zet zich stapvoets voort
naar den horenden overkant.

Haar wortels van ijzer boren diep
in den berm als een diepe boom
en soms wordt een zenuw wakker die sliep
in het drijvend bed van den stroom.

Het water bouwt op den bodem staag
zijn waterkastelen van zand
en blindelings dansen de wieren traag
hun reidansen hand in hand.

De dingen, vergeten of waardeloos,
betrekken hun tweede bestaan:
de watermoor in een kelk van kroos,
een schoen die te ver is gegaan.

De glanzende vissen rijzen teer
als luchtbellen naar omhoog
en liggen bladstil tussen bladmoes gemeerd
met een roerloos geopend oog.

[p. 446]

 

Een zachte regen van roest ruist neer

 

uit de davering van de brug

 

wanneer een boerenkar wederkeert

 

naar den avond in het gehucht.

 

 

 

En soms vaart een boot overmoedig voorbij

 

in een plots tumult van geluid;

 

daarvan staan de lissen groen overeind

 

en rekt zich het oevergras uit.

 

 

 

De canada breekt in handgeklap,

 

de boomgaard is vol gebruis

 

en de groene weilanden liggen eensklaps

 

als een gordel rondom het huis.