Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 99

[p. 407]

Jan van den Weghe
Nacht

De nacht is ziek van regen,
de wind vlaagt door 't heelal.
Ik heb zo lang gezwegen
en werd bars in de mal-
lemolen van het leven
als razend rondgetold,
geranseld, voortgedreven
en daaglijks uitgehold.
Nu luister ik gelaten
naar 't water en de wind.
En toch kan ik niet haten,
toch reik ik als een kind
met sidderende handen
naar wat ik smartlijk weet
te zijn een vlug verbranden
tot as, want alle leed
wordt altijd weer vergeten
en zelfs de hardste rots
heeft haar verborgen spleten.
Noem dit het meelij Gods,
noem het de kracht van 't leven,
het blijft een diep geheim.
Waarom werd ons gegeven,
ons, mensen, die uit slijm
en hartstocht zijn geboren,
die onverwoestbaarheid,
al weten we ons verloren
en wacht ons de eeuwigheid,
het donker, 't onbekende,
verschrikking van de dood.
O, mens, zo licht te schenden,
wat zijt gij dwaas en groot.
De nacht is ziek van regen,
de wind vlaagt door 't heelal:
muziek en balsem, zegen.
Ik stijg uit mijn geval.