Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 99

[p. 406]

Frank Meyland
De boodschap

Zwaluwen stoeiden in het schemerrood
der ondergaande zon, ach hónderd zonnen
bloedden zich langzaam in het Westen dood.

Misschien is 't zo, bij 't schemeren begonnen,
eenvoudig tussen schemering en nacht:
de maan lag bevend in de waterbronnen,

een wiekend' engel die de boodschap bracht
uit Gods oneindig-verre hemelgaarden
streek, na een lange vlucht, onhoorbaar zacht

achter de stallen neer, waar moeë paarden
zwaar zuchtend knielden voor de warme rust;
Gods engel trad vooruit, zie, hij ontwaarde

de Maagd aan 't raam, schijnbaar nog onbewust
van haar bestemming en de zegeningen
in haren smallen schoot, ach héél gerust

aan 't spinnen achter 't raam, rustig aan 't zingen
zoals elk meisje in droom verloren zingt;
maar d'engel sprak, Zij moest haar hart bedwingen

gelijk haar Jozef 't schichtig paard bedwingt
met zijn gebalde hand en zijn zacht spreken...
Hoor: d' engel spreekt, Maria; neen, hij zingt,

maar wat hij fluistert is reeds lang gebleken,
nog vóór hij sprak wist Gij zijn woorden wel,
Gods wapen moest uw hart niet meer doorsteken:

reeds lang waart gij Zijn schuchtere gazel.