Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 99

[p. 381]

[1954/7]

Hubert van Herreweghen
Cascais

Ik sliep nabij een fontein
met mijn hoofd in jong gras,
ik droomde dat ik een klein
jongetje in Pamel was.

Een avond met bloesemgeur
een vleermuis zot als ik;
mijn moeder stond in de deur,
lachend, een ogenblik,

naar alles en naar haar kind;
zij zong, ik wist waarom,
zij zong zoals graan en wind.
Moeder ik kom, ik kom.

Toen sprong ik luid op haar aan
en sloeg neer met mijn hoofd
op arduin; sterren en maan
flitsten en werden gedoofd.

Wie weet waar de droom begint,
waar de wind, waar het graan,
waar de moeder, waar het kind,
gekomen en gegaan.

Zalig ontwaken, in pijn
op haar schoot, en daarom
ontwaakte ik bij de fontein.
Moeder ik kom, ik kom!

[p. 382]

Het woord

Haast, haast, haast had ik het geschreven,
Het woord dat het leven verklaart,
Het kwam als een pluisje aangedreven,
Het hing voor mijn ogen te beven,
Ik greep, verrukt, maar er neven,
De wind nam het mee in zijn vaart.

Het trilde op een vleug zuidenwind,
Het hing in zomerlicht te dansen,
En 'k was gelukkig als een kind,
Dat wakker wordt, nog half verblind,
Maar schoner dan in dromen vindt
Des levens regenboog aan 't glanzen.

Ik wist dat het eenmaal zou komen
Zo na dat mijn hand grijpen kon,
Ik hoorde 't in de zwatelbomen,
Het werd mij verteld in mijn dromen
Lachend door engelen en gnomen
Door 't liturgisch bidden der bron.

O zuiver woord, nog nooit gezongen,
Maar opgejaagd, o heilge buit,
Door eeuwig staamlen van de tongen,
Tot in de Stilte is niets gesprongen
En 't helderst spreken is 't geluid
Van nachtvlinders tegen de ruit.