Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 99

[p. 287]

Jongere dichters

Frans Babylon
Aan Jan van Nijlen

Van Nijlen, sympathiek en wijs poëet,
uw poëzie is troost in lege uren,
wanneer ik oude pijnen moet verduren,
die zelfs mijn vrouw niet te verdoven weet.

Ook gij zijt geen asceet, die teksten eet,
maar monkelt tegen dochters van uw buren
en zit vaak eenzaam naar het veld te turen
in huis of op kantoor, waar gij versleet,

vol heimwee naar het land van zonneschijn,
waar 's levens druiven niet verwaterd zijn
en ook vanaf de grote weg te plukken.

Uw poëzie proef ik als oude wijn,
die smaakt als bitterzoete medicijn,
als mij verdriet en weemoed weer bedrukken.

Jos Murez
Gewilde begrensdheid

ik ben geklemd

in een veelvuldig zwijgen

en die mij toespreekt

tast ik het masker af

van zijn ondermaanse twijfels

van zijn bovenaardse idolen

van zijn mislukte tederheden

als open hopeloze armen

[p. 288]

 

naar cirkels hoeken

 

kosmos planten bloemen

 

naar tienduizenden dingen

 

zonder namen zonder doel

 

 

 

ik ren

 

de verborgen gebieden af

 

onachterhaalbare grenzen

 

verschuivend naar het helle licht

 

der immer verdwijnende horizonten

 

 

 

en ik dwaal hier

 

en dolend daar

 

en nergens NERGENS

 

weet ik veilig mij geborgen

 

dan tussen glazen muren

 

in een veelvuldig zwijgen

Fr. de Schutter
Emmaüs

Wij zijn moede.
Ons heerlijkste streven verspoelde.

Alles gaat over,
niets blijft behouden.
Een sterfhuis werd ons hart
en onze hoop een dode.
Het eind van iedere reis is een graf:
wij dalen, ter dood toe vermoeiden,
naar Emmaüs af.

Vreemdeling, weet gij dan niet
hoe wij als gebroken rieten
hangen over een stromend water?
Ons geloof, onze hoop, onze liefde,
en God zelf is voorbij.
Het leven stroomt als een water:
ween om het Panta Rhei.

[p. 289]

 

Maar Hij nam het brood, en sprak

 

de zegening uit, en brak

 

en gaf ons, en wij zagen.

 

Ons hart zal nooit meer versagen!

 

 

 

Over de heuvelen jubelt

 

aanhoudend zijn manende stem;

 

wij keren als levenden weder,

 

Jerusalem!

Leo Herberghs
Dichter

Hij dwaalt voorbij met ingehouden voeten
En wil wel lachen, maar hij is niet blij:
Het liefst zou hij de vogels willen groeten,
Maar die zijn ingekeerder nog dan hij.

Soms loopt hij mee in dichte mensenstoeten,
Maar weet zich eenzaam en niet zoals zij;
En in de nacht zal hij hem weer ontmoeten,
De verre ster, en voelt zich eindlijk vrij.

De dingen, die hij eenmaal heeft ervaren,
Staan in hem stil en blijven hem bezwaren
Totdat hij schrijft, wat hij toch nooit vergeet:

En wat een ander al niet langer weet,
Moet hij bewenen en moet hij bewaren
En moet hij dragen als een eigen leed.