Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 98

[p. 513]

[1953/9]

Hubert van Herreweghen
Gedichten

Jagen

De dag is een groot jachtgebied,
de woorden zitten diep verscholen
als kleine dieren in hun holen,
als watervogels in het riet.

De jager speurt en vindt ze niet,
maar na een dorre middag dolen
zwenkt achter zwartgevlerkte molen
een vlucht patrijzen. En hij schiet.

Twee dode vooglen, vleugel-lamme,
even nog lauwe maar dan klamme
vooglen met lange halzen stijf.

Zo jaagt de dichter hulploos woorden,
zij vluchten, hij moet ze vermoorden,
en 't is een walgelijk bedrijf.

[p. 514]

Oogopslag

Lang kind, als gij uw ogen opslaat
sidder ik van hoofd tot voet,
en als een knaap, die op zijn kop staat,
duizel ik van ronkend bloed.

Oude geslachten zie ik zinken
en de eeuwigheid bliksemt voorbij
tot dit moment: uw ogen blinken
één eeuwig ogenblik voor mij.
Maar 't ogenblik bliksemt voorbij.

[p. 515]

Landschap

(Naar doeken van M. van Saene)

Tussen de weelderige vrouwen,
badend of in 't gras neergevlijd,
die de zuivere handen vouwen
over hare bekoorlijkheid,

voel ik mij over hoek en schuinte
geheven uit een evenwicht,
moeilijk ademend in de ruimte,
bezond door perkamenten licht;

en ik zie een jonge Romeinse
naakt en rechtop in een fontein,
en de schilder vertelt: zo zijn ze
Ginder alle, volmaakt en klein.

O Zomer, ideale vormen,
landschap vol jeugd en lieflijkheid,
geluk na de uitgewoede stormen
buiten de grens van land en tijd:

een tuin waar wij in 't gras gezeten
en vrouwen gaande in de rivier,
de Dender of de antieke Lethe,
het gisteren voorgoed vergeten
voor het volmaakte thans en hier.

[p. 516]

Requiem

Nu mag zij zinken, mag zij stijgen,
nu laten wij zijn ziel alleen.
Als onze klaaggezangen zwijgen
zwerft zij door de heelallen heen.

Al was de ziel het vlees ontrezen,
wij hielden biddende haar vast,
de tijd van schreien, zingen, lezen
de tijd dat maagschap boet en vast.

Wij hielden saam haar opgeheven
gelijk een duif op onze hand,
en offerden haar dood en leven
aan Hem die dood en leve' omspant.

Hoe schuldig nog, hoe zwart van zonden,
nu wiekt zijn ziel uit ons gebed,
door niets met ons verdriet verbonden
heeft zij haar vleugel uitgezet.