Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 98

[p. 449]

[1953/8]

Bertus Aafjes
Zee-sonnetten

Dit is het wat ons in den wiekslag schort:
De leeuwerik in het azuur getogen,
De zomerregen, die ter aarde stort,
De vogel van zijn eieren gevlogen,

De ziel als in een kolk tot God gezogen, -
Elk vindt zijn grens, die hem noodlottig wordt,
Verplettrend in de diepte of den hooge;
O zee, o Eros, menschelijk tekort.

Zee, o zee, zielsvriendin die het volmaakte
Van allen aanvang af opnieuw betracht;
Gij de verzakende en de verzaakte,
Die herbegint en door uw tranen lacht;
Liefste, liefste, de curve van uw pijn
Is slechts in eeuwigheid beperkt te zijn.

[p. 450]

 

Dorp, dat van de wereld ligt verstoken,

 

Ver van haar luidruchtigheid en jool,

 

Tot de pure menschlijkheid ontloken,

 

Voel ik mij, wanneer ik door u dool.

 

 

 

Zie een ledikant daar, half verdoken

 

Zichtbaar door de gouden bladerschool;

 

Maar het is zoo teeder, onbesproken,

 

Als voor iedereen - als een symbool.

 

 

 

Want het kleine dakvenster staat open;

 

Daar doorheen doet trillend bladgesuis

 

Goudschijnsels over de bedsprei loopen;

 

Laat uw liefde zijn gelijk dàt huis;

 

Maar tusschen mijn wanhoop in en hopen,

 

O de zee, en haar vervloekt geruisch.

[p. 451]

 

In de stille witte kudde dalend

 

Van de visschersstulpen, saamgedromd

 

In elkanders vachten ademhalend,

 

Tot het ruischen van den slaap verstomd;

 

 

 

Hier en daar een gouden oog dat dwalend

 

Nog des levens haastge kans besomt,

 

Om dan allengs, allengs minder stralend

 

Uit te dooven, - en de branding gromt; -

 

 

 

Hier begin ik langzaam toe te sneeuwen

 

En ik weet voor alle verdre eeuwen

 

Mij verstoken van uw honingraat,

 

En van al wat naar volmaaktheid zweemde,

 

En 'k keer zeewaarts als een wereldvreemde

 

Herder die de schapen achterlaat.

[p. 452]

 

Zooals midden in de zee een rots

 

Naakt tot op het erts is uitgeblonken,

 

Eindelijk ontdaan van allen trots

 

En tot bijna niets in 't niet geslonken;

 

 

 

En daarop, aan ketens vastgeklonken,

 

Leeg van alle moederlijkheid Gods,

 

Krimpt Prometheus, in zijn leed verzonken, -

 

Zoo ook is de leege zin des lots.

 

 

 

IJsberg, poolnacht, oerwoud, moederschoot,

 

Wanhoop in den blinde uitgekreten,

 

Wind der wereld, woedend avondrood,

 

Zee, die in uzelve ligt versmeten,

 

Slechts dit onherroeplijk blinde weten

 

Maakt een sterveling op aarde groot.