Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 98

[p. 434]

Jan Vercammen
Aan de onvergetelijke

Gij zijt zo jong, gij zijt zo jong gebleven,
want sinds ik kind was zijt gij mij bekend:
toen waart gij slechts een glimlach, schoon gegeven,
een blik, schoon toegewuifd, nauw toegewend.

En later waart gij weer de schone handen
die mij geschonken werden, als in droom,
omdat het wezen mij geheel vermande
in 't sneeuwen van die late lenteboom.

Toen ik in ogen zocht wat ik gevonden
en ook vervoerd bezongen heb, het was
uw hart. En toen ik aan een mond en
dan aan een schouder lag en schoon genas

van wanhoop, geurde ùw adem om mijn slapen
en rilde uw woord mijn lange wake door.
Herken ik alles niet? Door mij geschapen
zijt gij, want slechts legende is uw geboor-

te. Uw wasdom wont gij staag uit mijn vermogen,
uw geest bevrucht door deze ontvangenis,
uw daagraad van mijn schaduw overtogen
en door mijn licht getild uit elke duisternis.

In dit erkennen rijst gij rein, gedragen
door mijn herkennen, en verheerlijkt uit
uw jeugd. Nu tekent gij de trage dagen
met zegen, mijn gebenedijde bruid.

Dit weze uw naam die voort uw naam zal wezen,
sinds wij de wijde grens bereikten tussen dood
en leven, waar verheerlijkt wij verrezen
toen gij mij hadt ontvangen in uw schoot,

waar geen herkennen mij nog was gebleven,
waar uw erkennen beeld vond noch geluid,
daar wij tezamen ademhaalden van een leven
dat niet meer eindt, gebenedijde bruid.