Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 98

[p. 417]

Christine D'haen
Het bed

Het breedgebouwde bed verkoren voor den nacht
met blanke diepten op het milde lichaam wacht
geborgen binnen 't hout, met wol en lijnwaadlaken
behoedzaam dichtgedekt, om tussen slaap en wake

een rijk en warm klimaat te voeden met zijn lust.
Zo neemt gij mij, o hoog en effen bed met peluw
waarin ik koel ontkleed, gehuld in luwen schemer
als in een zuiver bad geleidelijk daal en rust.

De dorst naar slaap ontluikt, de zachte bloem van vlees
ontplooit haar bladen stil en laat de ziel gelijk
een rijpe kelk ontbloot. Dan drinkt zij uit de kruik
der nacht den vollen dronk der dromen die geneest.

De langzame adem wordt gezogen tot den grond
en weer geheven, wijl het aadmend lichaam deint,
gelijk een waterteug tot in den sluimermond,
tot in de ruime lucht die hem in zich verreint.

Op de adem drijven diep en ver de dromen mee
gevlochten door elkaar. Een inwaarts licht ontbrandt
in den vervoerden geest; gesternten, dier en plant
vermenigvuldigen zich als in een oude zee.

Zo vloedt en ebt 't visioen voor 't dromend oog dat weent
en na de tranen glimlacht in een nieuwen droom
die onvoltooid gewist wordt uit het zicht, en vreemd
verrijst het volgend beeld en zinkt reeds in den stroom.

[p. 418]

 

Weer wordt het lichaam stil, als in een glanzend glas

 

weerspiegelt zich de ziel in onbeweeglijk licht,

 

alle andre ogen buiten de eigen ogen dicht.

 

Dan is de slaap volmaakt alsof hij wakend was.

 

 

 

De zon verstoort den nacht, de hemel voor het raam

 

omvat het sterke bed. Eén eeuwig ogenblik

 

zijn ziel en lichaam één met kussens, lakens, ik

 

met alles, diep gedoopt in licht en wellust saam.