Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 98

[p. 385]

[1953/7]

Hubert van Herreweghen
De toren

Een toeë toren, in zichzelf besloten,
geen oog in het melaats gezicht,
door eeuwen en seizoenen onverdroten
verpuind, en stomp en blind in 't licht,
een zwart karkas, waarrond de winden huilen
en 't onweer bliksemt, regen vlaagt,
dat gore wind en vogelen bevuilen
en door erosiewormen afgeknaagd;
geen oog in het gezicht, maar binnen
staat de aandacht strak en scherp gewet,
bewuste wil van de gespannen zinnen
op 't meten van een ongemeten tred,
een klok, een ziel, een puur en stipt geweten,
elke seconde van bewustzijn stil,
wordt door de tijd van binnen uitgevreten,
die eeuwig loopt en eeuwig haapren wil.
Moeilijke zuiverheid, gedurig puren
naar streng verlies en meest subtiel verval,
het stof gaat op de wind verloren, de uren
groeien tot een onmetelijk getal.

[p. 386]

De boomgaard

Het groene gras, waarop ik lag en sliep
en wakker werd, omdat mij iemand riep,
wordt blauw van lommer onder bomen,
zilver en zwart en tot den einder diep.

Genadig gras! Zo zal er Iemand komen
eenmaal, die mij zal roepen uit mijn dromen,
want wat is dit bestaan dan dunne slaap,
en ik, hoe oud ook, lastig als een knaap,
zal knorren op mijn stro, wentlen en woelen
tot uw koud water, dood, mijn oog zal spoelen
dat opengaat op eeuwge dageraad.