Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 98

[p. 96]

Twee brieven van Albrecht Rodenbach
(Uit de nalatenschap van Pastoor Blancke)

Leuven, 21 Mei 1878.

Vriend H.

Danke U voor uwen brief. Ik gelove het wel dat de jongeling die met een vlaamschgezinde ziele al met eens in de wereld komt, van langs om nijdiger aan het werken gaat: trouwens, hoe meer zijne oogen opengaan voor hetgene rond hem gebeurt, hoe schrikkeliker hij de gedurige werkzaamheid ziet der twee vijanden die onze Kampe bevechten: franskilionism en geuzerie. Wij klagen dikkens in Vlaanderen; maar men zoude moeten zien hoe het hier gaat. Geen wonder dus dat zij, wereldlingen, wat dol staan in den Kampe. Gij klaagt dat gij u nog alsan moet stilhouden. Dat is waar, maar belet wel, in die stilte, bereidt gij een nog krachtiger en deugdeliker werk dan alles wat wij in de wereld kunnen doen. Trouwens eens zult gij derwijze gesteld zijn, dat gij, hetzij aan eenen hoop jongelingen, hetzij aan eene heele parochie, bij middel van het dageliks onderwijzende woord, al die gedachten zult kunnen doen indrenken over eigen Wezen en doening, over onze ‘hervlaamsching’, ons ‘herworden’, over heel onzen Kamp. Een machtig werk in der daad, dat de gronden goed maakt en vruchtig voortzet! Ik en kan die beide soorten van werk, het onze en het uwe niet beter vergelijken dan aan het opeenvolgend werk des legers dat een land onderwerpt, en des staatkundigen die achterkomt om het onderworpen land, nieuwe wetten en instellingen, een nieuw wezen, om zoo te zeggen, te geven. Wij, de vechtende bende, wij trachten den vijand te overrompelen - en zullen er komen vroeg of late. Gij priesters, met Uw stil en rustig, maar aanhoudend en doordringend werk, gij zult langzaam, langzaam, Vlamingen herscheppen, o ja! in de stijgende Jeugd die de Toekomst is. Overigens van nu af werkt gij: gij ondersteunt ons werk.

.................................

Hand ende Groet,

Uw vriend,

Albrecht Rodenbach.

[p. 97]

Leuven, den 23 December 1879.

Vriend H. en Vriend C.

Vergeef mij dat ik alzoo twee brieven in een schrijve en slechts eenige reken als ik eene wereld zoude willen storten in twee vriendenherten die ik wete trouw te zijn: het is een beetjen verslecht; ik was ten anderen verre van genezen. Het gevaar is weg sedert eenigen tijd, en het fleurus omtrent gedaan, maar de koorts en wilt weg, en vandage hebbe ik 39 graden warmte en eene dapperte van polsslag van 100 per minute.

- U zeggen hoe uw brieven mij deugd gedaan hebben ware onmogelik. Er was trouwens, bij het zien, hooren en voelen eener slechts halvelings gedoken tegenkanting, gedurende de laatste tijden van verleden jaar en gedurende het groot verlof, zulk een stroom van bitterheid in mij gerezen, dat ik het vast besluit genomen had, als banneling, met de woorden van Lope de Vega in den mond (Zie ‘Aan Spanje’), Westvlaanderen voor goed te verlaten en mij van nu reeds voor goed te Brussel te stellen, waar ik familie, vrienden, en betrekkingen hebbe en waar men mij eene goede plaats aanbood. Ik zoude mijne studiën voortzetten hetzij ter hoogeschole (doch daarvan hebbe ik vroeg afgezien) hetzij op mijn eigen, mijne examens afleggende voor den Jury Central. Mannen die veel op mij vermogen hadden vergeefs getracht mij daarvan te doen afzien. Een alleen is daarin gelukt. En zoo ben ik naar Leuven wedergekeerd, zeer droevig, en ook beginnende reeds de dubbele ziekte te gevoelen waar ik mij nu uit trachte te worstelen: verkoudheid en afmatting naar lijf en ziele. - Sedert mijne ziekte hebbe ik al die dingen wel overwogen, den tijd hebbende tot overwegen: ik hebbe omtrent twee maanden in bedde moeten liggen zonder iets te doen, ter nauwernood mogende dageliks een kwartierken lezing aanhooren die ik der zuster die mij oppaste doen deed uit den boek van Cl. Brentano: Das bitter Leiden Christi naar die Visionen van Schr. Cath. Emmerich. Het overwegen heeft mij deugd gedaan, en onder Gods oogen en bijstand, hebbe ik moed geschept uit die diepten der ziele die altijd stille zijn gelijk de afgrond der zee stillekens waagt, zelfs wanneer de storm hare bovenste golven woelt en onder te boven keert. En, op nieuw mij sterk gevoelende, alwas het lijf krank, hebbe ik dan besloten ten uitvoer te brengen wat ik reeds halvelinge ontworpen, en gelukkiglik ten deele bereid had gedurende het groot verlof, het scheppen van een nieuw tijdschrift.

.................................

Uw broeder in den Kampe

Albrecht Rodenbach.