Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 98

[p. 32]

Andries Dhoeve
De laatste dagen van october...

De laatste dagen van October,
met dunne glansen op 't gazon.
Wat bleekgeel riet buigt stram voorover
boven de poel der late bron.

Geen stem. Geen klank. Een vlucht van spreeuwen
glijdt zwart over het naakte veld
- mij lijkt het of opeens hier eeuwen
verwijlen en de tijd niet telt

en alle wezens zacht verstijven
tot beelden in een stolp gevat;
ik wil, ik moèt nog woorden schrijven,
maar ik blijf roerloos vóór het blad,

weerloos in dit gebied gevangen,
beeld bij de beelden, zonder naam,
verschrompeld van te fel verlangen,
verblind van staren door het raam.

En wat ik gistren, heden, morgen
was, ben of zijn zal - het is niet.
God houdt zich eindloos ver verborgen
buiten de cirkel van dit lied;

of ik Zijn gril leef of een ander,
het is dezelfde bittre nood:
van soldenier tot Alexander
levend te stollen in den dood

en dan in voortijds achterlanden,
in voortijds holle heimenis
met wat Octoberstilt' verzanden
tot alles grijs, vergeten is.