Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 98

[p. 25]

Michel van der Plas
Nergenshuizen

voor Hubert van H.

In de wildernis van Nergenshuizen
wonen onder Nergenshuizens zon
al de kinderen van Nergenshuizen

en zij eten Nergenshuizer brood
en de Nergenshuizer moeders liegen
Nergenshuizer melk maakt jullie groot.

Dat is van een Nergenshuizer kind
die het Nergenshuizer brood niet wegkrijgt
Nergenshuizer melk ondrinkbaar vindt

zelfs het Nergenshuizens niet kan spreken
en aleer hij sterft van stilte en dorst
Nergenshuizen uit zou willen breken.

Elders moeten deuren openstaan.
Amsterdam wallen van huizen mensen
die men achterna zou kunnen gaan.

En ik schommel in een blauwe wagen
hoor ze conspireren met elkaar
wil iets vragen maar moet mij gedragen.

[p. 26]

 

Neen ik heb aan hun bestaan geen deel,

 

moet mij maar gedragen moet mij voegen

 

in het vlotte ceremonieel

 

 

 

geld gereed houden dat niet zal passen

 

doorlopen naar voren alstublieft

 

weten dat vim schuimt en niet kan krassen.

 

 

 

Aan het eindpunt haasten zij zich heen

 

naar hun deuren waar zij dag verdwijnen

 

in het bastion van moedersteen

 

 

 

en 't opstandig kind van Nergenshuizen

 

dwaalt ontdaan van deze grens terug

 

in de wildernis van Nergenshuizen

 

 

 

hoort er iedere voetstap langer uit

 

mompelt wat om de monotonie

 

waarmee uur op uur de nooitklok luidt

 

 

 

vindt een stad decemberder van stilte

 

huizenhoog omheind en havenloos

 

en een lucht doorluchtiger van kilte.

 

 

 

Angst angst laat mij stilstaan op een brug

 

onder mij het thuiskomende water

 

want ik kan niet naar mijn land terug.

 

 

 

Angst voor leven en niet voor het schoonste

 

het volledigste dat van de droom

 

neen maar angst voor het leven het gewoonste

 

 

 

angst voor ademhalen angst voor zijn

 

angst voor denken angst voor fantaseren

 

angst voor onbenoembaarheid van pijn

 

 

 

angst voor de toenadering van muren

 

angst voor de voortvluchtigheid van licht

 

angst voor de onverstoorbaarheid van uren

 

 

[p. 27]

 

angst van overdag kijken naar 't spel

 

van de kinderen weten niet te mogen

 

meedoen maar verwoed veinzen van wel

 

 

 

felst van al angst voor zijn ademhalen

 

angst van denken dit is in dat uit

 

angst van gissen zal ik het weer halen

 

 

 

angst voor het beklimmen van een brug

 

voelen dat de adem nijpt tot hijgen

 

niet vooruit kunnen en niet terug

 

 

 

moeten stilstaan van benauwdheid blootstaan

 

aan de slagersjongenshoon en gaan

 

toch maar doorgaan dat wil zeggen doodgaan.

 

 

 

Maar dat is de angst van overdag,

 

dan ziet men de angstlozen nog leven

 

troost ofschoon men zelf niet leven mag

 

 

 

dan ziet men de kinderen nog spelen

 

en men kan nog huilen van verdriet

 

dat men zelf niet in dat spel mag delen.

 

 

 

Maar de angst voor het leven in de nacht

 

ademhalendenken in een kamer

 

angst die pijn wordt slang wordt atlasvracht

 

 

 

angst van weten het gaat weer beginnen

 

angst van voelen daar sluipt het omhoog

 

angst van denken ik raak buiten zinnen

 

 

 

ramen openen bidden om wind

 

water laten spoelen op de bolsen

 

stijf rechtopzitten een poppenkind

 

 

 

weer gaan liggen languit en voorover

 

straf herhalen dat het niets is niets

 

dat het niets is en het niet geloven

 

 

[p. 28]

 

en het niet geloven stikken haast

 

stikkend uitgaan door de stratenschachten

 

stilstaan voor een vreemde deur op 't laatst

 

 

 

aanbellen bij vreemden roepen fluiten

 

steentjesgooien bonzen en beschaamd

 

weglopen niet eens meer kunnen huilen.

 

 

 

Angst voor stilstaan op een magere brug

 

veel te nu om niets te kunnen heten

 

niet vooruitkunnen en niet terug.

 

 

 

Ach van hier te mogen te verdwijnen

 

doorlopen naar gisteren alstublieft

 

niet meer zijn niet meer hoeven te schijnen

 

 

 

terug te mogen in de moederschoot

 

niets zijn en geen angst voor niets meer hebben

 

eindelijk dood voor de gewaande dood.