Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 97

[p. 599]

Albe
Twee goyescas

I
Acacia Diaz Conde

Met ranke heup en veren tred,
de zware kruik op 't trotse hoofd,
was je voorbijgang een gebed,
Acacia Diaz Conde,
en als een lichte wierookbrand
steeg aan je voet een wolkje zand.

Je lenden wiegden lenig, licht
op je gemeten, vaste stap,
en heel je zwier was een gedicht,
Acacia Diaz Conde,
waarin jij al je kracht bedwong
terwijl je rhythme ruisend zong.

Je leek een beeld uit de woestijn
waarin een God weer adem blies
en leven gaf aan elke lijn,
Acacia Diaz Conde,
terwijl je ziel alleen bewoog
in 't donker flonkren van je oog.

[p. 600]

II
Pepita

Dans de fandango, Pepita,
met al je trots, met al je lust,
zoals je mint, zoals je kust,
zoals alleen jij, Pepita,
de dartele hakken weet te zetten
bij elke slag der castagnetten.

Dans de fandango, Pepita,
met al je zwier, met al je macht,
zoals je lonkt, zoals je lacht,
zoals alleen jij, Pepita,
wel duizend blikken weet te lokken
met 't waaieren van je kanten rokken.

Dans de fandango, Pepita,
met al je hartstocht en geweld,
zoals je bidt en weent en scheldt,
zoals alleen jij, Pepita,
met oog én been én castagnetten
de wereld op zijn kop kan zetten.

(Uit ‘Goyescas’)