Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 97

[p. 486]

Frans van Reyt
Mijn woorden

Mijn woorden worden blind
en naakt als kinderen geboren.
Ik leg ze in den wind
te slapen. Ze kunnen mij niét horen.
Als er vaak een te schreien begint
wekt het de andere: verwarde koren
waarvoor 'k mezelf vind
vreemd en leeg. Ze storen
mij. Mijn kind...

Maar meest gaan zij alléén
hun smalle wegen:
woorden zijn altijd op de been.
In stille straten kom ik er soms een tegen.
't Heeft ergens, 't hoofd op een steen,
even in slaap gelegen.
Het ziet mij niet. Nooit heeft er een
mij antwoord op een vraag gegeven.

Zo werd ik zelf stilaan onzeker:
is dit de dag, de nacht, alleen of samen-zijn?
Wij drinken wijn en water uit één beker:
mijn wetenschap was toeval van een rijm.
Ik dacht: ik bréék er
een, dat ik de kern zie, en een lijn
kan trekken met een stift. Maar weker
dan papier is 't aangezicht van 't zijn.

Ik ga, beroerd door talrijke geluiden,
zoals een vrouw zich naakt weet in haar kleed.
En 'k luister, om de stem te duiden
van monden die 'k mijn kinderen heet.
Ik spréék: ik streel zeer tere huiden
waaronder, onberekenbaar, ik leven weet.
- De vogel die mijn vinger in de geurge kruiden
wekte, wiekt mij voorbij: een kréét.