Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 97

[p. 129]

[1952/3]

Blanka Gyselen
Twee gedichten

De engel spreekt:

Zij beitelen mij uit marmer
een lichaam, een gelaat.
Ik ril, ik word niet warmer
binnen dit aards gewaad.

Zij hangen aan mijn schouder
een ingebeelde wiek.
Ik zweef, ik ben veel ouder
dan 't ruisen der muziek.

Zij lispelen met hun lippen
‘seraf’ en ‘cherubijn’.
Ik stijg, tot waar begrippen
volmaakte staten zijn.

Maar éénmaal, aan het einde
verdwijnen woord en vorm.
Dan daal ik naar het zijnde
- een wind binnen Uw storm.

Als ik in liedeshuiver
mij tot den mens beken
zien zij mij eindlijk zuiver,
God, tussen U en hen?...

[p. 130]

Boom in april.

Gij noemt hem: ruiker voor de bruid...
Hij hoort het niet, hij droomt zich uit
in 't boom-zijn gans verzonken
en aan zijn wortelen tot zijn kruin
staat héél de aarde als een tuin
onder de zon te pronken.

Gij denkt: hij bergt een nest, weldra...
en bouwt, de vogel achterna,
een zekerheid voor morgen.
Maar breed gespreid van tederheid
verdroomt de boom gewoon zijn tijd
diep in het lied geborgen.

Gij zucht: hij raakt zijn bloesems kwijt...
en 't sneeuwt alweer verganklijkheid.
De boom, hij leent zijn lover
aan d'oude wind, die jonger stoeit
terwijl hij tijdeloos verbloeit
met zoveel dromen over...

O zo bereid en rijk en stil
eenmaal te staan, boom in April,
van zon en droom bedropen
los van den wens, het nest, de vrucht
in die onmetelijke lucht
met àl uw bloesems open!...