Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 97

[p. 65]

[1952/2]

Louis de Bourbon

Het eeuwig lied

Geen vrouw, geen dronk, geen aardse lusten
doemden dit hart tot wederzin,
de lippen, die uw lippen kusten,
zij zeggen stervend: ik bemin.

Mijn ogen zullen als getuigen
den weerschijn dragen van het genot
nooit zal ik hier de schouders buigen
onder de zweepslag van het lot.

Ik heb gegeven en genomen
ik heb gezongen en geschreid
ik heb gespeeld met hoge dromen
met schimmen van vervlogen tijd.

En als voor mij de nacht zal komen
dat ik eeuwig moet te ruste gaan
dan zul je uit het lied der bomen
het fluistren van mijn mond verstaan.

Mijn lust zal uit het graf herrijzen
als ochtenddauw en vogellied,
de wereld mag van leed vergrijzen,
mijn lied beklijft en eindigt niet.

[p. 66]

De plasmolen

Aan Jacques van Mourik

Een stuk van 't Paradijs en in het hart der bossen
tooit zich de eenzaamheid met duizendvoudig schoon,
de groene vijver tussen 't diepe groen der mossen,
de oude beuken met hun ruigen kroon.

Hier breekt geen mensenhaat d'ontzaggelijke vrede
van wie hier toeft of woont, van wie zichzelve vindt
het tederst van zich zelf in dezen hof van Eden
van wie herboren wordt tot de onschuld van het Kind.

Jij zag als knaap dit woud; je liet je handen varen
door 't koel struweel van wilde hazelaren;
je werd een trouwe vriend van eekhoorn en patrijs.

Niets bindt den mens zo sterk dan prille kinderdromen,
jij bent, na zwervensleed, als man teruggekomen:
een grijsaard van een kind in een klein paradijs.

[p. 67]

Herfstdag

Aan Gérard van Imbeeck

De regen slaat tegen het raam
en de wind jaagt - grauw over grauw -
de wolken naar zee hier vandaan
en geen leven gelooft meer in blauw.

En ik, die langzaam aan sterf,
ik denk aan der dromen dood,
ik proef en ik tast het bederf
in al wat het leven mij bood.

Waar blijft nu het trotse geloof,
dat geen doem de bezieling verslaat?
de geest geraakt blind en doof,
en geen zon komt dit hart meer te baat.

Ik twijfel aan al wat bestaat,
aan schoonheid en liefde en trouw,
aan de fiere, grootvorstlijke daad,
en ik twijfel aan zonde en berouw.

Dit lichaam is ziek en gewond;
die eens zich verhief op zijn macht
ligt nu met gesloten mond,
hoort het slaan van den regen en wacht.

En ik denk aan mijn roemrijken naam,
geteisterd, gehavend, vermoeid,
met mij zal hij eenmaal vergaan,
als geen kluister dit leven meer boeit.

[p. 68]

 

Is dan alles, is alles vergeefs?

 

is de dood dan het einde, voorgoed?

 

en heb ik dan enkel geleefd

 

tot vergaan van mijn vlees en mijn bloed?

 

 

 

Maar die klacht, die ik eenmaal vernam,

 

die mij rusteloos zwerven deed

 

op zoek naar het eenzame Lam,

 

dat mij riep in zijn eindeloos leed?

 

 

 

Neen, geen duisternis dooft mij dit licht,

 

dat mij eenmaal onstuimig beving,

 

en geen dood overwint mijn gedicht,

 

zolang nog zij hoort, dat ik zing.

 

 

 

De regen slaat tegen het raam

 

en traag is de slag van mijn bloed,

 

maar mijn vers draagt mijn roemrijken naam,

 

neen, leven, ik sterf niet voorgoed.