Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 96

[p. 577]

[1951/10]

Anton van Wilderode

Na kerstdag

De trein rijdt langs een stad vol helle torens.
Ik sta aan 't venster deinende gereed,
de benen recht en moe van uren sporens,
en berg het boek weg dat ik opensneed.
Eén stille volzin, tussen rijen zinnen
onleesbaar vluchtende over het papier,
houdt mij geboeid: ‘de dagen herbeginnen
en voeren kerstdag weerom weg van hier.’

Ik was op kerstdag thuis. De dennenaalden
zegen onhoudbaar uit den ouden krans;
het was rook zoet terwijl de kaarsvlam daalde
zich weerloos spoedend naar haar laatsten dans.
Ik nam den herder even in mijn handen:
wat doet men nog dat men niet vroeger deed?
Twee plukjes wol vullen zijn open manden,
een snelle vlek van menie voor zijn kleed.
De koning, ach, bevond zijn teder tinnen
kroontje gekneusd en letsel overal,
maar wat gehavend werd kruipt dieper binnen
de holle donkerte van dezen stal.

De trein schokt zachtjes door een woud van lichten
onder de hoge duizeling van glas.
De troebele rook vult dromen en gedichten
en men wordt wakker op een bed van as.

[p. 578]

Lied van den herder

Dit is het dal van het Kind. Hier sprongen de sterren terzijde
toen pal in dien versten nacht de staartster brandend verrees.
Ik kende mijn kudde toch die daar malende lag in de weide,
maar niet meer het ordeloos heer, onmatelijk blatend van vrees.

Ik kende den wind nochtans die ruisende komt van het noorden
wanneer hij het maanlicht tilt als een huiverend neteldoek,
maar niet meer de grote muziek die stroomt tot de grens van de woorden
als een altijdgaande rivier die haar vroegere bedding bezoekt.

En wie wist de zon zo vertrouwd in de morgens die weergaloos stijgen
op het zwart labyrint van de stad die met volle huizen ontwaakt,
maar dit was een vreemde dag die de dingen toeliet te zwijgen
en die slechts een kleinen kring als met bevende vingers raakt.

En den stal in het barse getij, - vanwaar men de herfstregens hoorde,
vol vruchten des zomers getast in den heten geur van het hooi
waar ik sliep in een smalle sliet en de dieren mij liefelijk stoorden
wanneer ik mijn handen bevond op den vochtigen muil van een ooi, -

ik kénde den stal niet meer die broos was en uiterst doorschenen
als de honigraat van de bie in de zoete holte des korfs
en ik waadde traag, door den drom der schapen, met moeilijke benen:
een man die zijn weg zoekt naar huis en derwaart gedràgen wordt.

Ik zie hoe de tijloos bloeit op de open hand van haar blâeren,
ik hoor hoe de leeuwerik klimt in nachts scheemrend gebied
en voel, en voél dat mijn lippen die voortijds gesloten waren
als een bevende bloesem zich oopnen voor 't plotseling uitbrekend lied.

[p. 579]

 

Ik zing voor de stille drie in den schoot van het licht tezamen

 

en treed naar het donker terug dat mij opneemt naamloos en blind,

 

maar buiten in dezen nacht waar de hazelaar tast aan de ramen

 

staat gans het heelal gereed met onhoudbare jubeling.

 

 

 

De zuivere kaas en de melk en het dagwerk tussen de dieren

 

zijn een dierbaar bezit dat het hart voor vele jaren voldoet,

 

maar wie eens in een hymnisch uur de teugels der ziel mocht vieren

 

erkent zelfs in de aardse spijzen zijn honger naar 't binnenste goed.

 

 

 

De bloedrode boom van mijn hart wordt ledig geschud door het leven,

 

maar ik weet hoe zijn ijle kruin mij van nutteloos ruisen geneest

 

en nu loop ik wit en verlost in het morgenlicht door de dreven

 

hier in het dal van het Kind waar de staartster brandend verrees.

Remi Lens