Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 96

[p. 453]

Urbain van de Voorde
De gelieven

EROS TOT PSYCHE:

T'elken nacht deze aardse reize
met als heilig doel uw spond:
wélke elyzische paleizen
bîen mij de altijd nieuwe spijzen
die mijn passie bij u vond?

God zijn is: aan ù ontvonken
en u loutren in mijn gloed -
want voordat ik zalig dronken
in uw zoen mij had verzonken
was veel duisters in uw bloed.

T'elken nacht thans, ijle vlinder,
blijf 'k u naamloos en subtiel
dat, hoezeer gezant van ginder,
ik u raadselachtig minder
zij een god dan gij mij ziel.

[p. 454]

 

ROMEO TOT JULIA:

 

Om uw lippen donkerrood

 

ligt het dons der abrikozen,

 

geurt subtiel de amandelnoot

 

wijl de kleur der eêlste rozen

 

zwindt bij 't nooit-geziene blozen

 

van uw lippen donkerrood.

 

 

 

Op uw lippen donkerrood

 

ligt die onweerstaanbre tover

 

die heet noodlot, roes en dood.

 

Alle heil is leeg en pover

 

naast de zoen die huivert over

 

uwe lippen donkerrood

 

 

 

Van uw lippen donkerrood

 

raadselachtig vallen woorden

 

van vervoering, lust en nood

 

als bedwelmend vreemde akkoorden

 

op den gloor dier hachlijke oorden:

 

uwe lippen donkerrood.

 

 

 

Vruchtendons en rozenrood,

 

passiedronken henensuizlen

 

naar de grens van drang en dood:

 

vóór de goôn ons droom vergruizlen

 

wil ik in den gloed wegduizlen

 

van uw lippen, van uw schoot.

[p. 455]

 

GOETHE TOT ULRIKE VON LEVETZOW:

 

Waartoe 'k mij schuchter heb verstout

 

heb ik u simpel toevertrouwd:

 

een bede, innig als geen lied is.

 

Toch gist gij niet wat in mij rouwt,

 

mijn rustloos leven dof benauwt:

 

die angst, dat al mijn doen om niet is.

 

 

 

Doch laat dit zijn: het waar' te koen

 

een wetenden, een moeden zoen

 

u, beeld van 't opperst heil, te plengen.

 

Zoudt gij niet hoeden, vroom, mijn waan,

 

mijn duister vuur niet uit doen slaan,

 

en ach! uw hart aan 't mijne zengen?

 

 

 

O keer u liever, licht en rein,

 

daarheen waar blijde lentes zijn,

 

wend af u van mijn valen avond!

 

Slechts uwer schoonheid glans zij mijn,

 

mijn ziel nog eenmaal souverein

 

met goddelijke gracie lavend.

 

 

 

En wees mij, kind, niet boos of bang.

 

Een donker streven, levenslang,

 

liet nóg dit oud hart niet verzaken.

 

Tot 't eeuwig-vrouwlijke ik erlang

 

verrukke mij uw aardse gang -

 

een laatste droom voor 't groot ontwaken...

[p. 456]

 

LEOPARDI TOT ASPASIA:

 

Nooit begrijpt uw geslacht

 

wat ons droom van u maakt,

 

als hij wild naar u smacht,

 

blind ons bloed van u blaakt.

 

 

 

Stralend blijft ge ons en puur

 

voorbij stijging en val,

 

wijl ge ons God en natuur

 

kleur en geur zijt van 't Al.

 

 

 

Gij vol gracie en licht

 

in ons hulde u vermeit,

 

maar de zin van 't gedicht

 

blijft u eeuwig ontzeid.

 

 

 

Is mij zonder uw troost

 

't leven leeg als de schaal

 

waar 'k verdwaasd mee een toast

 

bracht aan 't vaag ideaal;

 

 

 

zit na 't zeldzaamst geluk

 

ik versteend nu en kil,

 

bang, in ziels dofsten druk,

 

voor wat in 't lot met mij wil -

 

 

 

toch omvaâmt hoog mijn geest

 

aarde en zee, nood en lust

 

als deze arm eens uw leest

 

- en mijn hart komt tot rust.

[p. 457]

 

DON JUAN TOT DE ‘EEUWIGE GELIEFDE’:

 

‘Gij alleen voor altijd’: geen zo puur, zo sereen

 

gold als u steeds dit één: ‘voor altijd gij alleen.’

 

 

 

Meenge nacht die mijn ziel bang doorwaakte in geween

 

overschouwde ik mijn schuld en brak neer in gebeên.

 

 

 

‘Voor altijd gij alleen’; wie als gij zo bereid

 

boog zich vroom voor dit pleit: ‘gij alleen voor altijd’?

 

 

 

Ach hoe vaak om dit woord onverschoonbaar ontwijd

 

in de vloek van het bloed ik uw troost benedijd!

 

 

 

‘Gij alleen voor altijd’ eiste' en smeekten mijn leên

 

toen die droom mij verscheen: voor altijd gij alleen!

 

 

 

En nu 't hart als versteend is van schaamte en van spijt

 

mij vergeeft en bevrijdt gij alleen voor altijd.