Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 96

[p. 221]

Constant Eeckels
Herinnering

Dit is het uur, het vredig uur,
opduikend na de droeve duur
van drukke dag,
die meerukte in zijn zorgenwiel,
niets biedend wat de zieke ziel
genezen mag.

Dit is de stond, de stille stond,
waarin ik 't kostbre wedervond
dat werd ontroofd;
waarin ge uw vroom vertroosten zegt,
terwijl ge uw koele handen legt
op 't koortsig hoofd.

Ik ben bij U. Gij zijt bij mij.
Het treurig leven glimlacht blij,
lijk Zondagskind,
gedost in kleurig kermiskleed,
waarmee 't zich mooist van allen weet
als 't feest begint.

Gij zijt bij mij. Ik ben bij U.
Geen gister, morgen... enkel 't nù
bestaat, bekoort.
Ik zwijg. Gij spreekt... Ik spreek. Gij zwijgt...
Geheel de ontroerde wereld hijgt
in stilte en woord.

[p. 222]

 

De stond verdwijnt... Het uur vervliedt...

 

Met zachte stappen keert verdriet

 

bedeesd terug.

 

Allengs verbleekt het lieve licht...

 

Allengs vervaagt uw aangezicht...

 

Nacht, stom en stug.

 

 

 

Doch na dit uur, dit vredig uur,

 

is 't minder grauw, is 't minder guur,

 

is 't minder boos.

 

Doch na die stond, die stille stond,

 

bloeit, eenzaam, op de rotsengrond,

 

een deemoedsroos.