Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 95

[p. 602]

Reninca
Brandend verzoek

Nader, mijn Avondzon, rood op den ronden
gekromden rug der zee;
nader door 't wereldwee,
aan niets dan aan oneindigheid gebonden...
Voorbij de verste maan
laten wij samen gaan,
tot waar mijn zangen in Uw Vuurkelk monden.

Naar waar het Land ligt van het helder Zwijgen
dat men van binnen hoort
- veel klaarder dan elk woord -
laten wij reizen, tot het vorstlijk nijgen
van stilten in den wind
zal melden aan Uw kind:
‘Dit is het Land, uw ziel oneindig-eigen...’

Nader, mijn Avondzon, rood op den ronden
gekromden rug der zee;
nader door 't wereldwee,
ik heb het Hart der hartstochten gevonden...
Voorbij de verste maan
zullen wij eindlijk staan,
gedachtenloos en niet meer te doorgronden.