Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 95

[p. 524]

Christine D'haen
Twee gedichten

De nacht

Weer zwelt uw uier, heilige moedernacht
en 't duister van uw lijf spreidt vrees en vrede.
Gedachten en gebeden
in 't huis der schemering worden volbracht.

Weer groeit het duister, weegt de duistre vracht.
Mijn geest is droef; de oermoeder die mij baarde,
mij voedde en bewaarde
weer dreigt en graast mij, slorpt mij op, o nacht.

Dan adem ik, mijn vriend, in u nog nauw
mijn angstige ademing, en hoor uw zuchten
naar mij en de geruchten
van 't haastig hart naar uw geruste vrouw.

Dan geeft de nacht ons samen melk, een stroom
in donkre gulpen smeltend mild, wij drinken
en danken haar en zinken
diep in haar vacht en drinken nog in droom.

[p. 525]

Gedicht

Mijn droom heeft 't midden van den nacht gehoord,
en ik ontwaak in 't brede bed alleen.
Mijn hart laat willig het wild bloed doorheen
zijn kamers gaan; het spoedt zich bitter, blind
als wilde 't naar den man dien het bemint,
doch keert slechts weer naar 't hart, en door dezelfde poort.

Diep in dit park heb ik de levensroos
ontluiken doen, en gans ontloken rood
en zomers, haar geprezen en gedood;
haar bevend heel ontbladerd, blaadren teer
als tranen, blaadren weeldrig, meer en meer
tot niets meer overbleef van haar bemind gebloos.

Ik wandelde onder de avondmaan, de stad
lag laag in mist en duizend-glimmig licht.
Méér dan de sterren scheen het aangezicht
van wie den heuvel opging aan mijn zij.
Zijn licht en luister dropen over mij,
en heel dien duistren nacht was ik niet zonder dat.

Mijn liefde is zien, en dieper zien, tot diep
de ziel van mijn geliefde door het licht
van mijn volle ogen gloeit en open ligt.
Meer dan in water dat de maan weerkaatst
zijn diepten achter diepten daar geplaatst
en nooit is 't diepste klaar, waarnaar mijn ziel mij riep.

Geliefde zonder blaam, volmaakt heelal
van wetten die de Liefde leidt en bindt,
gelijk gij zijt heb ik u gans bemind,
en u gegeven wat in mij als gij,
gelijk aan u is; en zo sliepen wij
en zuchtten samen in den zachten maanlichtval.

[p. 526]

 

Dicht bij uw ster een andre ster verrees

 

in even schittrend licht, in prinslijk goud

 

gelijk gijzelf, en ondoorgrondlijk oud

 

van voor den tijd, en deze pracht ontstak

 

mijn ziel en zinnen met begeerte en brak

 

door 't eerste licht met licht dat ik betoverd prees.

 

 

 

Zo had ik velen lief, maar Een als Een,

 

Orion als Orion, Wega als zij:

 

een ster zo stralend, dat mijn liefde haar blij

 

bewondrend, nooit tot op haar kern kon zien;

 

doch één der sterren. O wie geeft mij dien,

 

die alle sterren is; en gans te zien, als geen.