Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 95

[p. 471]

Jan Elemans
Maan achter Overlangel

Haar linkerarm ligt om mijn middel heen,
ik deel haar broederlijk mijn warme jas
en zwijg en houd met haar gelijke pas:
in liefde weet men zich het diepst alleen.

Ik zoek naar woorden, maar ik vind er geen
en voel me klein onder de canada's,
de nachtwind roert diep in het struikgewas,
haar hand ligt in de mijne, koud als steen.

Een ster verschiet en achter Overlangel
stijgt uit het loofbos met gebolde wangen
de kommerloze, hongerige maan.

Voorbij Andromeda sterft elk verlangen,
het Lied der Hemelen heeft ons bevangen,
elk is een ster, elk heeft zijn eigen baan.