Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 95

[p. 449]

[1950/8]

Marcel Coole
Gedichten

Vraag zonder antwoord

Opdat hij kome in Uw rijk,
zonder te moeten knielen
voor uw aards gebod,
O God
der doodsbenauwde zielen,
is er geen kans op vergelijk?
Is er geen hoekje voor de dichter
die geen zwenker is en zwichter
in Uw koninklijke tuin?
Zult Gij gestreng en schuin
zijn aangezicht bezien
dat door het leven is geschonden?
Hebt Gij misschien
niet àl zijn zonden
als dusdanig opgetekend?
Zult Gij hem onmeedogend raak
bewijzen hoe hij vaak
en dwaas zich heeft misrekend?
Of zult Gij hem kunnen beminnen,
en, lachend in Uw baard,
gedenken hoe in den beginne
ook Gij eenmaal een Dichter waart?...

[p. 450]

Dichter van deze tijd

Hij zwerft niet meer, zijn schuit ligt in het lis
te rotten vóór de vastgeroeste sluizen;
er is geen vogel meer, geen wolk, geen vis,
en in zijn droom staan stukgeschoten huizen.

Hij zingt niet meer, het lied sterft op zijn lip,
zijn tong is dik, als dronk hij bovenmate;
elke herinnering is thans een klip,
en onherkenbaar-leeg zijn de gelaten.

Hij blijft ter plaatse, wil, kàn niet meer verder,
als een die 't aansuizen van bommen hoort;
het laatste lam treurt om de laatste herder,
de brug viel in, de treinen zijn ontspoord.
Elk uur weet hij een kind opnieuw vermoord,
en staart zijn glazig oog opengesperder...

Poëzie

De dag is goed geweest.
Ik ben weer blij met al het tijdelijke
van dit mysterieus bestaan,
en 't onafwendbaar onvermijdelijke,
dat ik stèèds heb gevreesd,
mag mij vanavond slaan.
Want ik ben hier, en niet aanwezig,
ik ben nog met 't voorbije bezig,
ik leef nog in dat ander uur,
ik brand nog van dat ander vuur,
ik ben nog altijd niet beroofd
van dat mijn laatste bruggenhoofd.

God zij geloofd.

[p. 451]

Meisje

Het vaatwerk is gereinigd en geblonken,
een punt achter de dagelijkse sleur,
nu kan zij weer aan d'avondlijke deur
gaan staan, om straks, in dromerij verzonken,

haar toekomst uit de sterrenlucht te lezen.
Zij houdt van deze schemering, en van
't besliste naadren van een kloeke man-
nentred die hoorbaar weet waar hij moet wezen,

maar even aarzelt als zij plots beweegt.
Zij vouwt haar armen, en haar ijle handen
zoeken d'oksels, alwaar zij minder kil
en eenzaam zijn. Dan is 't ineens zó stil,
dat z' eensklaps voelt hoe fel haar ogen branden,
en hoe verlangend-zwaar haar boezem wéégt...

Wandeling

Hij drentelt door de Zondagmorgen,
een prentkaart is nu elke straat,
de pleintjes en de meest-verborgen
hoekjes hebben een nieuw gelaat.

Hij glimlacht als hij schier voorzichtig
de stille lanen oversteekt,
en gans de grootstad wordt doorzichtig
nu 't licht in alle huizen breekt.

Hij kan zich nauw de week nog heugen,
met haar gewoel en dof geluid,
en 't wordt de schoonst-volmaakte leugen
als ergens plots een vogel fluit.