Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 95

[p. 413]

Michel van der Plas
Het bed

Ik kom steeds minder thuis. En als ik kom
zit ik vaak vreemd te moede in de kamer
de dingen aan te zien, verbleekt en stom
en met de eenzamen allengs eenzamer.
Maar deze zondagmiddag - Plotseling
ging ik de kamer uit, rillend van kilte
en onbestemdheid; doelloos, zwijgend ging
ik door de gangen met hun stijve stilte.
Ik liep de trap op en stond voor de deur;
ik had bijna geklopt; ik ging naar binnen;
het was halfdonker en er hing een geur
van reseda en van fris lakenlinnen.
Ik stond stil voor het bed. Vader, dacht ik,
vader en moeder. - Ik had kunnen huilen.
Het was er onverwacht, dat ogenblik.
Het kwam te snel; ik kon mij niet verschuilen
en viel neer op het bed; ik leek wel gek;
vader, moeder, dacht ik; ik kuste 't kussen
en ik had willen liggen onder 't dek
en streelde het en schoof mijn hand ertussen.
Ik had iets willen zeggen wat ik nooit
gezegd heb, en ik had iets willen zingen
wat hier zou blijven klinken, als hier ooit
iets klinken mag door de herinneringen.
Ik lag er op het bed; ik schreide niet;

[p. 414]

 

ik had niet kunnen schreien -: de gordijnen

 

woeien licht op; de zon scheen. - Het verdriet

 

was ergens anders, verder: in de kleine

 

kamer waar ik daarna weer wonen zou,

 

waar niets van hen zou zijn dan de portretten.

 

Maar neen, hier was het niet: hier was een nauw

 

ontdekt geheim, een vreemde, onverlette

 

vreugde om iets dat steeds geweten was

 

maar nooit erkend: een stilte waar de jaren,

 

als de seizoenen over 't groene gras,

 

gevende, nemende vergleden waren.

 

Ik stond op van het bed. Tegen de muur

 

geleund, zag ik ernaar, en ik wou zeggen

 

dat ik mijn leven lang zal denken aan het uur

 

waarin ik werd; ik wou er iets neerleggen

 

dat er behoord had en er nimmer was

 

teruggekeerd; mijzelf wilde ik er vleien.

 

Maar toen zag ik de wandspreuk en ik las

 

en toen, om wat ik las, kon ik eerst schreien:

 

De Heer is onze herder; nimmer zal

 

ons iets ontbreken: in zijn groene weiden

 

laat hij ons rusten; aan de waterval

 

van zijn volmaakt geluk laaft hij ons beiden. -