Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 95

[p. 385]

[1950/7]

Jos de Haes
Vier momenten

I

Als gij mijn zoontje voedt
en dan te slapen legt
en voor de kou behoedt,
zijn uw gebaren echt.

En na die koestering
- terwijl gij bij me blijft,
licht in de schemering -
wordt gij een zwaan, en drijft,

en raakt me op mond en wang,
en spreekt dan met de schijn
of 't leven eeuwenlang
één koestering kon zijn.

Gij leeft voor anderen
steeds... Of uw doodsstrijd niet
zal wezen uw eigen
ondeelbare verdriet.

[p. 386]

II

Op blauw Perzisch tapijt
zit gij en rijgt een snoer.
Als een zwaan in een bijt
op bloemenblauw velours.

En wie u aanraakt vreest
dat hij een zeepbel raakt,
en wie in 't hart u leest
heeft ergernis gesmaakt.

Wie zijt gij dan dat gij
mijn wrevel wekt en nog
bespeelt mijn hovaardij?
Geen beeld. Geen beeld. Of toch:

een minerale bron,
een likkend moederbeest!
- Gij zijt onder de zon
al wat zichzelf geneest.

[p. 387]

III

Purperen amfoor, vrouw,
die van vóór eeuwen zijt.
Van uwe tong de vouw
en oksels tederheid
ruimen met wee en ach
het puin van mijn gelaat.
Andreaskruis van dag
en nacht, van vroeg en laat:
kou, honger, werk en loon
drijven ons 't etmaal rond,
ù maakt de nooddruft schoon
van handen en van mond...

De steden zijn verbrand,
de kinderen omgebracht;
genade en misverstand
zijn leven en geslacht.

[p. 388]

IV

Langzaam vier uur en gij
raapt nootjes in de laan,
een dubbel-rode rij
waar rode beuken staan
en, in hun verf ten toon,
de bloemen van het veld.
Bloem van de doornenkroon,
onze uren zijn geteld,
langzaam, viermaal één uur,
viermaal onszelve kwijt
tegen de dam van duur,
tegen de oneindigheid.

Langzaam vier uur... Te laat,
't geweten staat niet stil,
behekst door tijd en maat,
nooit af en steeds op til.