Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 95

[p. 348]

August Vanistendael
Meditatie

Ik ben nu drie en dertig jaren,
Zo oud werd eens Uw eigen Zoon,
Hij stierf, verguisd, in pijn en hoon;
Gij hebt mij langer willen sparen.

Wat ik uit deze jaren gaarde:
- Ik was voor Uwe stem niet doof -
De pijniging van het geloof,
die ik, weerspannig vaak, aanvaardde.

En het zo roekeloos betrachten
Om een rechtvaardig man te zijn;
Dit was de bron van veel in pijn,
in angst en zorg doorwoelde nachten.

En hoe vergeefs het is te delven
Naar het mysterie van de tijd.
Daal in de mijn der eeuwigheid,
Ik roep en kreun door de gewelven.

Wat baat het kennissen te winnen?
De distel der onzekerheid
Is in elk nieuw bezit verspreid.
Verwerven is steeds herbeginnen.

Ik weet, Uw einders reiken verre,
'k Geef slechts een zwakke spadestoot...
Maar eens ligt Uw geheimnis bloot
Achter Uw donkre wand vol sterren.